Dag bleekscheetjes,

Dit is dan mijn laatste verslag uit Ghana. Gaan jullie het missen, of vinden jullie het toch wel leuk dat ik weer naar Nederland kom? ;)

Ik heb de laatste tijd nog best veel gedaan, zoals een paar dagen naar het noorden met Pita en nog twee anderen. We zijn eerst naar Tamale geweest (de grootste stad in het noorden). Toen we daar aan lunchen waren, kwam er ineens een jongen bij ons zitten. Hij begon een praatje te maken, even later werd duidelijk waarom. Hij had een nummer opgenomen en wilde een videoclip opnemen, of wij daar soms in wilden spelen? Dat aanbod hebben we toch maar afgeslagen, laat 'm maar op zoek gaan naar obruni's die wel interesse hebben..

De volgende dag reisden we nog verder naar het noorden (Bolgatanga, niet ver van de grens met Burkina Faso). In een dorpje vlakbij hebben we geslapen; in een traditioneel Ghanees hutje! Zoooo gaaf, eerst jezelf douchen met een emmer water onder de sterren, en daarna buiten slapen! Op een matrasje op de grond, onder een klamboe (opgehangen aan de waslijn), onder de sterrenhemel :) Halverwege de nacht moesten we wel naar binnen (ons hutje) omdat het ging onweren, maar wel een hele bijzondere ervaring. De volgende ochtend hielp ik mijn gastvrouw/gastmoeder daar om een ontbijtje klaar te maken. Haar reactie was echt geweldig; toen ik het ei in de pan omdraaide riep ze 'wauw!' en toen ik een broodje doormidden sneed was ze serieus onder de indruk. Volgens mij dacht ze dat blanken echt helemaal niks kunnen hihi. Na het ontbijt gingen we op de fiets (ik kan het nog steeds!) naar de chief van het dorp. De chief is een soort dorpshoofd; een oude wijze man die onderlinge conflicten moet oplossen, overlegt met andere chiefs, en ook onpartijdig moet kunnen zijn. We moesten eerst wachten tot hij kwam, toen mochten we ook nog eens niks zeggen. Pas als de chief tegen je praat, dan mag je wat terugzeggen. Verder moesten we hurken toen we hem begroetten, bedankten en afscheid van hem namen. Het was wel een grappige ervaring, maar ik ben blij dat we die traditie in Nederland niet hebben! Respect tonen is een ding, maar om nou voor iemand te knielen en zo'n grote afstand te scheppen, gaat mij echt veel te ver. Zo'n chief is ook maar een mens, toch? Na het bezoek hebben we nog wat rondgefietst; merk wel dat mijn conditie er niet bepaald beter op is geworden haha. Toen terug naar het gastgezin, even wat eten, en daarna heb ik nog een uurtje geprobeerd een hoed te weven. Geprobeerd ja. We hadden die activiteit geboekt en er voor betaald, en het eerste wat ze vroegen toen we kwamen was: willen jullie kijken of iets kopen? Waarop wij zeiden dat we zelf wilden weven. De vrouwen die konden weven konden geen Engels, en het ging voor mij nog te snel hoe ze het voordeden. Uiteindelijk kreeg ik het door (ik merkte dat ik het goed deed toen ik ze steeds 'uhu'/'aha' hoorde zeggen). Jammer genoeg is een uur veel te weinig om een hele hoed te weven.. Na dat uurtje gingen we nog een kanotochtje maken over het meer, terwijl de zon bijna onderging. Het was toen 'Bob Marley-dag', dus op de achtergrond hoorde je steeds zijn muziek. Zelfs de jointjes ontbraken niet (vraag me wel af hoe ze eraan zijn gekomen?). De tweede nacht onder de sterrenhemel was ook weer heerlijk! Vooral door het volgende: 's avonds moest ik naar de wc (lees: gat in de grond in een huisje), dat een stuk buiten de compound lag. Alles donker, en mijn lichtje kon niet heel ver schijnen. Op de heenweg liep ik langs een vuurtje, dus ik dacht nog: als ik weer terug moet, moet ik daar langs. Maar ja, toen ik klaar was was het vuurtje er niet meer. Natuurlijk liep ik toen verkeerd (ik vraag me af of er ook maar iemand op deze wereld is die een slechter richtingsgevoel heeft dan ik). Stond ik daar, bij een donkere verlaten akker, niemand om het te vragen, een heel klein lichtje, en geen idee waar ik heen moest. Ik besloot maar terug te lopen naar het wchuisje en dan de andere kant op te gaan, maar toen kon ik het wc-huisje ook niet meer vinden. Ik ben maar gewoon de richting opgelopen waar ik vandaan kwam en ben toen doorgelopen, kwam ik toch nog bij de compound aan. Was wel even spannend hoor.. ;)

De volgende ochtend gingen we weer naar huis. Alweer dierenleed, met de trotro hebben we een varken overreden. Dat weet ik alleen omdat Pita het zag gebeuren, niemand reageerde er verder op. Bovenop de trotro hadden ze een geit vastgebonden, die af en toe wat van zich liet horen. Dit is Ghana, hier kan alles...

Na dit avontuur had ik nog 3 dagen in het weeshuis, en toen kwam het afscheid dinsdag.. (eigenlijk woensdagochtend). De sfeer was wel OK, omdat ik eerst armbandjes had uitgedeeld en wat lekkers, maar ik kon het niet helemaal drooghouden. Ik was ook niet de enige.. Het is zo'n erg idee om 5 maanden met ze geleefd te hebben en ze dan (misschien?/waarschijnlijk?) nooit meer te zien, ik moet het echt nog een plekje geven hoor. 's Avonds zei een van de jongetjes/jongens (wat ben je als je 11 jaar bent?) dat ik maar moest gaan slapen, dan kon hij ook naar bed.. Sniksnik :'( Woensdagochtend vertrok ik. Ze hadden nog even hoop dat ik niet zou gaan omdat er net een regenbui losbarstte, maar die was gelukkig snel voorbij. 's Avonds kwam ik in Accra aan, en morgen vlieg ik weer terug naar Nederland..

Ik ben wel van plan om vanuit Nederland nog een keertje te schrijven, maar dit was dus wel de laatste blog vanuit Ghana..

Heel veel liefs, Krista

Zouden jullie een reactie willen plaatsen? Al is het alleen maar je naam, ik ben erg benieuwd wie deze blog allemaal leest, als ik zie hoe vaak ie wordt bekeken..