De állerlaatste

Lieve landgenootjes,

Mijn allerallerlaatste verhaal over mijn Ghana-avontuur.. Nu moet ik weer helemaal terug de Nederlandse maatschappij in ;)

De laatste dagen in Ghana (woensdagavond t/m zondagmiddag) verbleef ik dus in een hostel in Accra. Donderdag kreeg ik een kamergenootje (Ami), een Ghanees meisje dat al sinds haar zesde in de VS woont. We konden het goed met elkaar vinden, dus zijn we lekker uit eten geweest, hebben we voor 10 euro gebruik gemaakt van een zwembad van een superduur hotel (van minimaal 300 dollar per nacht) en zijn we nog een keer de grote winkelstraat afgelopen. Zaterdag regende het keihard toen we de winkelstraat wel weer gezien hadden, dus namen we een taxi naar ons hostel. Een paar meter voor het hostel stopte de chauffeur ineens.'Heel fijn, worden we alsnog behoorlijk nat' dacht ik. Toen zag ik pas waarom hij gestopt was: door de wind (gelukkig hebben we in NL betere daken, want zo hard waaide het helemaal niet?) was er een golfplaten dak van een huis 10 meter verderop gewaaid, en dat was midden op de weg terechtgekomen. Daardoor waren er ook wat telefoonkabels naar beneden gekomen. Bij ons hostel was de helft van het borderaf gewaaid; in plaats van 'Pink Hostel' stond er nu alleen nog maar 'Pink'. Het dak van ons hostel bleek niet bepaald waterproof, dus mijn rugzak was behoorlijk nat en de bagageruimte stond zowat blank. Wel een bijzondere afsluiting toch? Ik kon er wel om lachen; de Ghanezen zelf waren helemaal niet onder de indruk van wat er gebeurd was (behalve misschien de mensen van wie het dak was weggewaaid).

's Middags ging ik met de taxi naar het vliegveld. Ik had er niet veel zin in, meestal vind ik de mensen die bij het vliegveld werken niet erg aardig. Nou, daar zat ik er even goed naast! Elk mannetje waar ik langs moest zei heel vriendelijk goedenavond, hoe gaat het, wanneer kom je terug/kom je terug, wat vind je van Ghana? Toen kwam ik bij Immigratie; 'nu gaan we het krijgen' ging er door mijn hoofd. Mijn visum was eigenlijk 1 dag tekort, maar gelukkig zei hij daar niks over. Ik vond hem iets minder vrolijk dan de voorgaande mannetjes, maar ook niet echt onaardig. Opeens vroeg hij of ik nog eens naar Ghana terugkwam. Ik antwoordde dat ik dat nog niet wist, misschien wel.. Vervolgens schreef hij zijn telefoonnummer op een briefje, daaronder had hij geschreven 'Krista please call me, so that this friendship will hold'. Hahaha, dat was wel het laatste wat ik van iemand van Immigratie had verwacht! Zo zie je maar, met een beleefde 'goedenavond' en een glimlach kom je heel ver! (in Ghana tenminste wel). Hierna moest ik door de douane; heb ook meteen vrienden gemaakt met de fouilleerdame. Ik had een t-shirt aan: 'Make fufu, not war' en op de achterkant stond 'You're invited' (dat is beleefd om te zeggen als je in iemands bijzijn aan het eten bent). Ze kon er wel om lachen, en daardoor ik ook ;) Echt een fijne manier om afscheid te nemen van Ghana; van die vriendelijkheid kunnen wij Nederlandertjes (jullie niet hoor) nog heel wat leren! Op Schiphol werd ik opgehaald door pap, mam en mijn lieve beste vriendinnetje. Later die dag kreeg ik nog wat bezoek, was heel leuk thuiskomen!

Het voelt eigenlijk alsof ik nooit ben weggeweest, wat natuurlijk wel raar is. Maar ik herkende mijn kamer en ouders nog gewoon, dusja ;) Toch zijn er wel wat dingen waar ik nog aan moet wennen. Soms loop ik een beetje raar, omdat ik mijn voeten dan net iets te ver optil, omdat ik gewend ben dat de grond ongelijk is (wat hier natuurlijk helemaal niet zo is). Verder moest ik in Ghana echt erin stampen om altijd alles met rechts te doen, nu moet ik dat er dus weer uitstampen. Ik denk nog best vaak als ik eten pak met links, of geld aanneem bij de winkel: Oh nee, niet met links, dan denken ze dat ik een viezerik ben! Oh nee, dit is Nederland, hier mag dat wel gewoon. (aangezien ik linkshandig ben heb ik wel veel moeite gedaan het erin te stampen, ik wilde niet dat iedereen dacht dat ik dezelfde hand voor zowel de wc als eten gebruikte). Ik word niet meer overal nagestaard; niemand die me hier 'obruni' noemt. De hele korte broekjes en rokjes waren ook even een mini-shock, als je die met Ghaneze ogen bekijkt denk je 'dat kan echt niet'. Het valt me op dat hier echt veel mensen roken, in Ghana heb ik hooguit 7 mensen zien roken (en ik heb toch echt heel veel mensen gezien!). (Roken wordt daar enorm afgekeurd). Ik heb maar niet geprobeerd om hier een vreemde goeiemorgen te wensen, waarschijnlijk zou diegene: a) denken dat ik gek was, b) denken dat me zou vergissen, c) denken: hou je mond, ik ben geen ochtendmens! Alles is hier superstrak georganiseerd, over elke millimeter inrichting is nagedacht, je ziet nauwelijks afval op straat liggen en het rode stoffige zand ontbreekt. Ik geniet heel erg van kaas, vlees (1 keer per maand een heel klein stukje, vond ik toch wel erg weinig), melk, mijn Friends-dvd's, mijn reallife friends natuurlijk, uitgaan, westerse muziek, mijn eigen kamertje, mijn vrijheid...
Wat ik van Ghana mis? DE KINDEREN!!!! Verder het zonnetje (hoewel afwisseling ook wel fijn is, en 35 graden is ook wel erg veel), de vriendelijkheid van de mensen, de mooie natuur (als je de plastic zakjes wegdenkt), de positieve instelling van de mensen, de kleurrijke kleding, reizen met de trotro, het gemak dat je vanuit de trotro zo even een gekookt eitje kunt kopen, de bijzondere kerkdiensten, het idee dat alles 'normaal' is (geiten bovenop een busje, een taxi vol kippen etc).. Alleen die blanken, dat zijn toch rare dingen! ;)

Ik wil jullie bedanken voor al jullie lieve reacties, mailtjes, kaartjes, pakketjes, en financiële & mentale steun!! En natuurlijk bedankt dat jullie me gevolgd hebben tijdens mijn reis, hoop dat ik jullie heb vermaakt met mijn verhalen.

Heel veel liefs en drie Hollandse zoenen,

Krista xxx

Het is voorbij

Dag bleekscheetjes,

Dit is dan mijn laatste verslag uit Ghana. Gaan jullie het missen, of vinden jullie het toch wel leuk dat ik weer naar Nederland kom? ;)

Ik heb de laatste tijd nog best veel gedaan, zoals een paar dagen naar het noorden met Pita en nog twee anderen. We zijn eerst naar Tamale geweest (de grootste stad in het noorden). Toen we daar aan lunchen waren, kwam er ineens een jongen bij ons zitten. Hij begon een praatje te maken, even later werd duidelijk waarom. Hij had een nummer opgenomen en wilde een videoclip opnemen, of wij daar soms in wilden spelen? Dat aanbod hebben we toch maar afgeslagen, laat 'm maar op zoek gaan naar obruni's die wel interesse hebben..

De volgende dag reisden we nog verder naar het noorden (Bolgatanga, niet ver van de grens met Burkina Faso). In een dorpje vlakbij hebben we geslapen; in een traditioneel Ghanees hutje! Zoooo gaaf, eerst jezelf douchen met een emmer water onder de sterren, en daarna buiten slapen! Op een matrasje op de grond, onder een klamboe (opgehangen aan de waslijn), onder de sterrenhemel :) Halverwege de nacht moesten we wel naar binnen (ons hutje) omdat het ging onweren, maar wel een hele bijzondere ervaring. De volgende ochtend hielp ik mijn gastvrouw/gastmoeder daar om een ontbijtje klaar te maken. Haar reactie was echt geweldig; toen ik het ei in de pan omdraaide riep ze 'wauw!' en toen ik een broodje doormidden sneed was ze serieus onder de indruk. Volgens mij dacht ze dat blanken echt helemaal niks kunnen hihi. Na het ontbijt gingen we op de fiets (ik kan het nog steeds!) naar de chief van het dorp. De chief is een soort dorpshoofd; een oude wijze man die onderlinge conflicten moet oplossen, overlegt met andere chiefs, en ook onpartijdig moet kunnen zijn. We moesten eerst wachten tot hij kwam, toen mochten we ook nog eens niks zeggen. Pas als de chief tegen je praat, dan mag je wat terugzeggen. Verder moesten we hurken toen we hem begroetten, bedankten en afscheid van hem namen. Het was wel een grappige ervaring, maar ik ben blij dat we die traditie in Nederland niet hebben! Respect tonen is een ding, maar om nou voor iemand te knielen en zo'n grote afstand te scheppen, gaat mij echt veel te ver. Zo'n chief is ook maar een mens, toch? Na het bezoek hebben we nog wat rondgefietst; merk wel dat mijn conditie er niet bepaald beter op is geworden haha. Toen terug naar het gastgezin, even wat eten, en daarna heb ik nog een uurtje geprobeerd een hoed te weven. Geprobeerd ja. We hadden die activiteit geboekt en er voor betaald, en het eerste wat ze vroegen toen we kwamen was: willen jullie kijken of iets kopen? Waarop wij zeiden dat we zelf wilden weven. De vrouwen die konden weven konden geen Engels, en het ging voor mij nog te snel hoe ze het voordeden. Uiteindelijk kreeg ik het door (ik merkte dat ik het goed deed toen ik ze steeds 'uhu'/'aha' hoorde zeggen). Jammer genoeg is een uur veel te weinig om een hele hoed te weven.. Na dat uurtje gingen we nog een kanotochtje maken over het meer, terwijl de zon bijna onderging. Het was toen 'Bob Marley-dag', dus op de achtergrond hoorde je steeds zijn muziek. Zelfs de jointjes ontbraken niet (vraag me wel af hoe ze eraan zijn gekomen?). De tweede nacht onder de sterrenhemel was ook weer heerlijk! Vooral door het volgende: 's avonds moest ik naar de wc (lees: gat in de grond in een huisje), dat een stuk buiten de compound lag. Alles donker, en mijn lichtje kon niet heel ver schijnen. Op de heenweg liep ik langs een vuurtje, dus ik dacht nog: als ik weer terug moet, moet ik daar langs. Maar ja, toen ik klaar was was het vuurtje er niet meer. Natuurlijk liep ik toen verkeerd (ik vraag me af of er ook maar iemand op deze wereld is die een slechter richtingsgevoel heeft dan ik). Stond ik daar, bij een donkere verlaten akker, niemand om het te vragen, een heel klein lichtje, en geen idee waar ik heen moest. Ik besloot maar terug te lopen naar het wchuisje en dan de andere kant op te gaan, maar toen kon ik het wc-huisje ook niet meer vinden. Ik ben maar gewoon de richting opgelopen waar ik vandaan kwam en ben toen doorgelopen, kwam ik toch nog bij de compound aan. Was wel even spannend hoor.. ;)

De volgende ochtend gingen we weer naar huis. Alweer dierenleed, met de trotro hebben we een varken overreden. Dat weet ik alleen omdat Pita het zag gebeuren, niemand reageerde er verder op. Bovenop de trotro hadden ze een geit vastgebonden, die af en toe wat van zich liet horen. Dit is Ghana, hier kan alles...

Na dit avontuur had ik nog 3 dagen in het weeshuis, en toen kwam het afscheid dinsdag.. (eigenlijk woensdagochtend). De sfeer was wel OK, omdat ik eerst armbandjes had uitgedeeld en wat lekkers, maar ik kon het niet helemaal drooghouden. Ik was ook niet de enige.. Het is zo'n erg idee om 5 maanden met ze geleefd te hebben en ze dan (misschien?/waarschijnlijk?) nooit meer te zien, ik moet het echt nog een plekje geven hoor. 's Avonds zei een van de jongetjes/jongens (wat ben je als je 11 jaar bent?) dat ik maar moest gaan slapen, dan kon hij ook naar bed.. Sniksnik :'( Woensdagochtend vertrok ik. Ze hadden nog even hoop dat ik niet zou gaan omdat er net een regenbui losbarstte, maar die was gelukkig snel voorbij. 's Avonds kwam ik in Accra aan, en morgen vlieg ik weer terug naar Nederland..

Ik ben wel van plan om vanuit Nederland nog een keertje te schrijven, maar dit was dus wel de laatste blog vanuit Ghana..

Heel veel liefs, Krista

Zouden jullie een reactie willen plaatsen? Al is het alleen maar je naam, ik ben erg benieuwd wie deze blog allemaal leest, als ik zie hoe vaak ie wordt bekeken..

Me, myself and I

Coole Kikkerlandbewoners,

Iets later dan ik gepland had, maar hier dan toch weer een verslagje van de afgelopen 1.5 week.

Vorige week zaterdag ben ik (alweer) naar de kust gegaan. Eigenlijk zou ik daar een weekje rondreizen met Caro (uit mijn introweek, dat plan hadden we al vanaf mijn 3de week in Ghana), maar helaas kon ze toch weer niet mee. Ze was ergens over gestruikeld, had haar knie opengehaald en kon nauwelijks meer lopen. Eind deze week vertrekt ze al naar Duitsland, dus besloot ik maar in mijn eentje te gaan.

Ik bleef de eerste nacht in Cape Coast slapen, de reis er naartoe was weer interessant. Het eerste halfuur in de trotro was er een trotropastoor (?) die keihard stond te bidden, zingen en preken. Ik overdrijf niet, hij schreeuwde alles (ook nog eens in Twi, waardoor ik niet eens wist wat ie dan naar ons schreeuwde). Gelukkig stapte hij na 30 minuutjes uit, nadat een aantal mensen hem geld hadden gegeven voor deze nuttige dienst. Een tijdje later zag ik, nog steeds vanuit de trotro, dat er ergens een begrafenis aan de gang was. Hier vinden die dus gewoon buiten plaats, iedereen zit op plastic stoeltjes die netjes in rijen zijn opgesteld. Nu komt het: ik zag de dode gewoon liggen! Vanaf waar ik zat had het ook een slapende man op een soort bed kunnen zijn, maar het was wel duidelijk dat dit toch echt zijn afscheidsfeest was. Ik zeg 'feest' omdat ze hier niet rouwen bij begrafenissen, maar ze vieren het mooie/lange leven dat de overledene heeft gehad, en natuurlijk dat diegene nu naar de hemel gaat.

Verder verliep de reis naar Cape Coast prima. Daar aangekomen moest ik met een taxi naar het guesthouse toe. Ik praatte wat met de taxichauffeur, en op een gegeven moment vroeg ik hoe oud hij was (het is hier nogal moeilijk leeftijden te schatten, ik dacht dat ie halverwege de twintig was en wilde checken of dat een beetje klopte). Hij bleek 28 jaar te zijn, en vroeg toen naar mijn leeftijd. Ik zei dat hij die maar moest raden. Het gesprek ging toen zo:

Are you 26? No! 24? No. 25? No. 22? No. Ok, but you are in you twenties right? Ehm no, I'm 19. Waarop hij zei: What? Well, nineteen is too young..(ik heb maar niet gevraagd wat ie daarmee bedoelde).

Zondagochtend vertrok ik richting de 'Green Turtle Lodge'. Dat is een lodge aan een heel mooi (prive)strand, je kunt er slapen in een huisje, op een zolder of in een tentje. (Ik heb in die laatste twee geslapen). Vanaf Cape Coast moest ik 3 keer overstappen op andere trotro's. In de laatste trotro kwamen er twee blanke meisjes (1 Britse, 1 Amerikaanse) die dezelfde bestemming hadden als ik. We konden het wel goed met elkaar vinden dus dat was gezellig :) Zij waren deel van een groep van nog 12 anderen, beetje veel namen te onthouden dus.. De rest van de groep vond ik ook wel aardig, maar ik kon niet echt m'n plekje vinden. Daarom ging ik dan maar gewoon liggen lezen op het strand of muziek luisteren. Toen voelde ik me wel wat alleen; het was een stuk leuker geweest met Caro of Pita erbij maar helaas. Alsnog, het was wel een klein paradijsje daar hoor! Het allerleukst vond ik de douche. Stel je voor:

Een douchehokje van hele mooie stenen, een echte douche (geen emmerdouche), vogels die op het randje van de muur gaan zitten, het muurtje is net laag genoeg zodat je uitzicht op het strand hebt, boven en naast je zie je palmbomen, en op de achtergrond hoor je het geluid van de zee... Zo'n douche wil ik ook wel!!

Woensdagochtend vertrok ik weer naar Cape Coast, ik moest eerst 20 minuten over het strand lopen voor ik bij een dorpje kwam met een trotroverbinding. Bij de Green Turtle Lodge 'wonen' ook twee honden, die voor de verandering een wel aan mensen gewend zijn. Een van die honden liep dat stuk over het strand helemaal met me mee (het was al best warm en lopen op het strand is wel zwaar natuurlijk). Hij wachtte zelf letterlijk totdat ik in de trotro zat (waar ik eerst nog 20 minuten op moest wachten), daarna ging ie pas weer terug. Het klinkt misschien heel stom, maar het was net alsof ie me echt uitzwaaide, het gaf me echt een goed gevoel. Misschien is dit alleen te begrijpen als je 5 maanden in Afrika zit, maar ik wilde het toch even met jullie delen ;)

In Cape Coast ontmoette ik 5 Canadese meisjes (4 van de 5 met Nederlandse grootouders), waar ik de middag en avond heel gezellig mee heb opgetrokken. Een van die meisjes was heel dik; die kreeg me toch een aandacht! De een pakte haar kuiten vast en zei 'I love them!', een ander greep haar buik (waarop ze tegen ons vertelde: I loved it), weer een ander zei: 'I love your shape' en 's avonds stonden de mannen/jongens in de rij om met haar te praten. Echt geweldig om te zien!

Zondagochtend ging ik weer naar huis; reizen is leuk, maar thuiskomen is ook wel heel fijn! Pita heeft laatst allemaal dvd's gekocht, dus hebben we al twee keer een filmavondje gehouden met z'n tweeen. Shrek kijken met bananenchips, Ghanese chocola, verse ananas en een zakje water, dat is pas genieten!

Dit verhaal is al heel lang, sorry daarvoor, maar dit wil ik jullie niet onthouden. Zaterdag huurden Pita en ik een taxi af om ons naar bepaalde watervallen te brengen. De chauffeur reed heel hard, ik weet niet hoe hard want de snelheidsmeter deed het niet. Ineens hobbelden we ergens overheen. Verschrikt keek ik Pita aan: 'Wat was dat?'. Dit is een Afrika-ervaring die ik liever niet gehad had: we hadden zojuist een jonge geit overreden. Uit een soort schrik/verbazing moesten we allebei lachen, is dit net echt gebeurd? 'Meneer, u heeft net een geit overreden!'. Eerst begon hij te lachen, daarna was zijn reactie: 'Het was niet mijn schuld'. Sprakeloos. Later reed hij met volle snelheid op een tegenliggende auto af, zo'n 10 meter voor we zouden crashen stuurde hij pas opzij.

Nog twee weekjes, dan ben ik weer thuis in het veilige Nederland ;)

xxx Krista

Ps: Ik heb besloten jullie toch maar niet te overhoren, ik ga ervanuit dat jullie alles braaf bijhouden ;)

Dit is Ghana

Hoi lezers,

Tadaaa, weer een verhaaltje. Deze keer is er niet heel veel gebeurd, dus dacht ik: laat ik eens een algemeen beeld van Ghana voor jullie schetsen. Vergeet niet: wel gezien vanuit een obruni!

Sociaal: Bijna elke Ghanees heeft wel een mobieltje. Het geluid daarvan staat heel hard en hun ringtone is het liefst iets dat met geloof te maken heeft. Meestal gaan de gesprekken nerggens over, uiteindelijk kom je niet veel werten dan dat het goed met ze gaat. Familie is heel belangrijk voor ze, zezijn daar ook enorm trouw aan (behalve als een familielid gek is, dan wordt diegene meestal verstoten).Als ik het toch over familie heb: grote gezinnen zijn de trend, 1 of 2 kinderen is echt te weinig.Je kunt eer daarom maar beter vroeg mee beginnen (ik heb al meerdere keren de vraag gehad of ik kinderen had of getrouwd was, terwijl ik ze verteld heb dat ik pas 19 jaar ben. De kinderen moeten hier al vroeg meehelpen; water halen, helpen met koken, op kleine broertjes/zusjes passen, brood halen.. Bi ons in het weeshuis begint dat vanaf een jaar of acht, negen.

Geloof: jullie weten intussen wel dat geloof hier heel belangrijk is. Voor dechristenen houdt dat het volgende in.Elke zondag naar de kerk (3 uur lang, of 2 uur en dan eventueel nog een uur zondagsschool; leren over het geloof). Alles is dankzij God (how are you? I'm fine, thanks to the grace of God). In de kerk, als de pastor bijvoorbeeld aan het preken is, hoor je de mensen ook reageren op wat hij zegt (aha, uhu, yes, oh Jesus, amen enz). Het grootste deel van de liedjes hier gaat over God of Jezus, denk wel 80 tot 90 procent. Liedjes over de liefde worden echt niet gewaardeerd! Als iemand ziek is, wordt er voor diegene ebeden en veel tv-programma's gaan over het geloof (alsof er bijna alleen maar EO bestaat, geen rtl5 enz ;)). De Bijbel vinden ze helemaal te gek en het is hip om heel gelovig te zijn.

Voedsel: De gemiddelde Ghanees eet eenzijdig, er zijn een stuk of 7 gerechten om uit te kiezen, waarvan de bereiding vaak redelijk lang duurt (soms zelfs een paar dagen). Nauwelijks groente of vlees, wel vaak vis. Fruit houden ze ook van! (het is nu mangoseizoen, zooo lekker zijn ze hier!). Voor bijna alles wordt een flinke scheut frituurolie gebruikt (zelfs om bananenchips te maken of kleine stukjes brood, of voor ons noodles). Voor hun brood gebruiken ze geen beleg, wat een verrassing ;) Je kunt echt alles per stuk kopen, of het nou om een ei, kauwgompje of pake koekjes gaat. Afdingen kan iedereen, want behalve bij een supermarktketen en het tankstation zijn er geen vaste prijzen. (ik ben er nog steeds niet goed in, omdat ik geen idee heb wat nou een goede prijs is voor hier).

Uiterlijk: Vrouwen vanaf een jaar of 35/40 (als ik ze tenminste goed inschat, dat is hier nog best moeilijk) zijn wat steviger, dat wordt ook mooi gevonden door hen. Voor de mensen onder de 35 is slank nu toch wel meer het ideaal. Toch hebben ook zij wel een behoorlijke Afrikaanse kont! De mannen zijn eigenlijk allemaal flink gespierd, dat zie ik bij de jongens van 12 jaar al in ons weeshuis. Niet zo gek ook, zij doen toch veel zwaar werk. De vrouwen hebben hebben vooral gespierrde armen, dat heb je wel nodig om de meeste Ghaneze gerechten te bereiden. Ze hebben opok allemaal het idee dat blanken zwak zijn (vergeleken met hun klopt dat wel ja), en dat we niks aankunnen. Ze zijn ooksnel bezorgd om je en voelen zich heel verantwoordelijk, wat toch wel heel lief is. Momma wilde Pita en mij niet met zn tweeen de kinderen laten ophalen uit school, stel je voor dat iemand ons zou beroven (waarschijnlijk staan er dan meteen 10 Ghanezen om je heen die je helpen de dief te pakken maargoed). Ze dragewn veel fleurige kleding (mooi bij hun huidskleur), alleen voor bbegrafenissen gaan ze meestal helemaal in het zwart. Tot een jaar of 22 moeten meisjes huin haar heel kort hebben voor school (gemilimeterd), daarna gebruiken de meeste vrouwen pruiken of extensions.

Algemeen: Ghanezen zijn spontan en uitbundig (misschien dat ze daarom negatief denken over Chinezen bijvoorbeeld, die staan er om bekend dat ze eerder het tegenovergesttelde zijn toch?). Ze kunnen heeeeeel goed dansen, de jongens beter dan de meisjes (tegenovergestelde van Nederland haha).Ze hebben enorm veel geduld als ze bijvoorbeeld in de trotro zitten, maar heel weinig geduld als het om hun kinderen gaat. Ik vind dat ze kinderen vooraal negatieve aandacht geven. Het is wel altijd; doe dit, breng me dat, waaom heb je dat niet gedaan? Maar nooit: wat zie je er mooi uit, wat knap van je, of gewoon een knuffel geven. Ik hoop maar dat dat snel verandert. Ze klagen echter nooit, en kunnen keihard werken (van 's morgens 5 uuur tot 's avonds 21u, geen probleem). Ze zijn heel trots op hun afkomst, ze denken volgens mij dat wij ook allemaal donker van huidskleur willen zijn. Voetbal vinden ze helemaal geweldig (wat ik wel snap haha). Zelfs daarin komt die trots terug: hun nationale voetbalelftal heet 'black stars' en van de vrouwen black princesses'. Daarbij steekt 'Oranje' toch wel magertjes af... Ze hebben heel veel respect voor ouderen, meer dan bij ons. 'Alsjeblieft' en 'dankjewel' kennen ze eigenlijk niet, ze delen vooral bevelen uit ;). Ze zijn tevreden met wat ze hebben en delen altijd. Als 1 van de kids een koekje heeft krijgen de anderen ook wat (hoewel dat dan alleen maar kruimels zijn maar het gaat om het idee). Ze gebruiken altijd hun rechterhand (links is voor de wc) en zeggen zelfs sorry als ze je toch iets met links moeten geven omdat dat echt niet anders kan.Ze spreken wel 'zeikerig Engels' (Pita's woorden, zo praat ik nu dus ook..). Vaak kennen ze maar 1 Engels woord voor iets (koekjes is biscuits, als je cookies zegt snappen ze je niet, zelfde geldt voor snoep, dat is toffee, wat candy is weten ze niet). Dit lijkt me wel weer genoeg info, volgende week is de overhoring ;)

Hoop dat ik jullie een beetje meer een beeld heb kunnen geven van dit o zo warme land. Als u nog vragen heeft hoor ik het wel.

Heeel veel liefs!

Terug naar de kust (niet van Saskia Noort)

Hello hello!

Aan de titel kunnen jullie het al zien: ik ben er weer even lekker uit geweest! Wel iets korter dan ik gehoopt had helaas. Het plan was om dinsdag te vertrekken en zondag weer naar huis te gaan. In die dagen zouden we verschillende strandjes gaan bezoeken. Maandag gingen we dus ijverig aan de slag om al onze kleren te wassen, maar nee.. Het regenseizoen is begonnen, en dus waren we nauwelijks klaar met onze was toen er een bak water naar beneden kwam. Hier zouden ze zeggen: “ God is blessing you”. Pita en ik zagen het toch niet zo positief, maar de kinderen waren blij, want zo konden we lekker nog niet weg bij ze! ‘s Avonds waren de kleren namelijk nog niet droog (het had van 10-14u geregend), en met natte kleren kan je natuurlijk niet op reis. Goed, dan gaan we wel op woensdag weg. Dat werd ‘m ook niet; mijn maag was onrustig en ik had wat hoofdpijn. En als je dan eerst 7 uur moet reizen is dat niet heel fijn, dus okee, dan maar donderdag (wat de kinderen ook niet erg vonden natuurlijk). Donderdag hield niets ons meer tegen, dus hoppa, die trotro in! In Kumasi trakteerden we ons op de luxe bus (die ook heel toepasselijk ‘VIP’ heet). Misschien iets te luxe; de stoelen waren heerlijk comfortabel maar de airco stond behoorlijk hard. “Wat is het hier fris!” zeiden we tegen elkaar. Toen zagen we dat het binnen 25 graden was. Hmm, dat wordt nog wat als ik over 6 weekjes weer in Nederland ben.. Als jullie dan iemand rond zien lopen met een sjaal en muts terwijl het 25 graden is, ben ik dat dus ;)

Rond 15.30u kwamen we aan in Cape Coast. Twee vrijwilligers van Pita’s introductieweek zouden ook een paar dagen in Cape Coast verblijven, dus na ingecheckt te hebben bij een guesthouse gingen we met hun bij een beach resort zitten. Cape Coast is tot nu toe de meest toeristische plek waar ik geweest ben (hoewel de blanken nog steeds heel erg zwaar in de minderheid zijn hoor). Maar de voordelen daarvan waren dat we niet zo nadrukkelijk nagestaard werden als normaal gesproken, en dat ze ook ander eten hadden dan die vieze fufu en banku! Dus ja, ik heb genoten van een pizza en zelfs kleine pannekoekjes! Jullie begrijpen, ik was helemaal gelukkig. Rond 22u liepen we terug naar het guesthouse (wauw wat laat, normaal lig ik om 20.30u al te snurken!)(hoewel, ik weet eigenlijk niet of ik snurk, maar in ieder geval ben ik dan zo goed als in slaap).

De volgende dag zoude we bij het guesthouse om 7u een ontbijtje kunnen krijgen (dat hadden we 2 keer nadrukkelijk gevraagd). Je voelt ‘m al aankomen, er was niemand. Na een kwartiertje gingen we toen toch maar ergens anders wat eten, want we hadden een vol programma vandaag. Met nog een Nederlander die we in Cape Coast ontmoet hadden, wilden we eerst naar Kakum National Park (was ik al eens geweest, dat is een park met een soort touwladderbruggen door de bomen, wel heel gaaf), en toen naar een verborgen grot. We huurden daarvoor een taxi af (hoewel we ons bleven afvragen of hij ons wel goed begrepen had toen we hem onze plannen voorlegden). Gezellig met zn viertjes op de achterbank gepropt en die andere Nederlander (Hans) voorin. Bij Kakum aangekomen konden we redelijk snel (met een bejaardenclub) naar de bruggen toe. Wel heel gaaf, je kunt de grond niet eens zien! (zo hoog was het nou ook weer niet hoor, maar je ziet in plaats van de grond, de toppen van kleine bomen). Toen we klaar waren bracht de taxi ons (na meerdere keren de weg te vragen), naar het dorp met de verborgen grot. Er werd ons verteld dat we eerst met de taxi naar de car park moesten, daarna wandelen naar de grot, dan wandelen naar een riviertje, daar met de kano terugvaren naar de car park en dan weer met de taxi naar huis. De gids propte zich naast Hans op de passagiersstoel voorin (we vroegen hem of het beviel; hij antwoordde dat ie nog nooit zo dicht bij een man had gezeten). Aangekomen bij de car park: gewoon een plek met wat minder planten en een houten bordje dat aangaf ‘car park’. Maargoed, op naar de grot, de taxichauffeur kwam met ons mee. Het was ruim een km lopen, gelukkig scheen de zon niet zo dus was het best wel uit te houden. De gids vertelde dat men de grot als heilig zag (hij wist niet echt waarom) en dat die rots daar altijd al geweest was. Op de vraag hoe die rots daar dan gekomen zou zijn (zelfs onze hunnebedden uit Drenthe warden erbij gehaald) kon hij ook geen antwoord geven. Daarna mochten we de rots op klimmen; maar na een halfslachtige poging haakte ik toch maar af. Je moest je aan een soort dikke lianen omhoog trekken en tegelijk lopen, want de rots ging recht omhoog. Ik vond het al wel spannend toen ik het zag; nadat ik een soort van poging had gewaagd haakte ik toch maar af. Ik vertrouwde mijn armspieren niet genoeg om het nog een keer te proberen en zag ook niet helemaal voor me hoe ik weer naar beneden zou moeten komen. Toen de rest weer naar beneden kwam geklommen (of kan dat niet als je naar beneden gaat?), liepen we naar de rivier toe. Daar aangekomen zei onze gids dat we toch maar niet met de kano terug moesten gaan naar de car park, want het had nog niet veel geregend, en met die rotsen onder water zou de kano dan kunnen kapseizen. Dat had hij niet vantevoren kunnen bedenken blijkbaar, hij had ons gewoon beloofd dat het kon, terwijl hij dus helemaal niet wist of het water wel hoog genoeg zou kunnen staan. Na een tijdje onderhandelen (ook met de jongens die vaarden, die er nog een Cedi per persoon bij rekenden) gingen we toch met de kano richting car park. Wat een tocht! We zaten met 8 man in een kano, wat dus gewoon teveel was. Het water kwam net 5 cm onder de rand van de kano uit, dus een keer te veel wiebelen en de kano zou vollopen of omslaan. Misschien had ik die pizza gisteravond beter kunnen overslaan, dacht ik nog. Vervolgens zat er een klein gaatje in de kano, waardoor er steeds water inliep (wat Pita er steeds uitschepte met een kapot flesje, dweilen met de kraan open dus). En ja hoor, steeds kwamen we weer tegen rotsen onder water aan, waardoor de kano ging wiebelen, wij onze tassen boven ons hoofd hielden in de hoop dat we onze camera dan zouden kunnen redden, en de voorste jongen er weer uitmoest (nog meer wiebelen) om de kano erover heen of erlangs te duwen. Je zag de gids kijken: ik had het toch gezegd, stelletje domme blanken. Hij zat er ook niet heel relaxed bij, want hij had geen zwemvesten bij zich (die was ie vergeten in de taxi, tijdens de wandeling naar de grot kwam hij erachter maar wij verzekerden hem dat we allemaal konden zwemmen). Ik weet niet of ie zelf niet kon zwemmen of dat ie zich toch verantwoordelijk voelde, maar hij was er duidelijk niet blij mee. Toen begon het ook nog eens te regenen, waardoor ik bang was dat alles alsnog doorweekt zou raken (maar dat was gelukkig niet het geval, de regen zette niet door en al snel bereikten we land). Het was nog een stukje lopen naar de auto, daarna reden we terug naar het beginpunt, zetten de gids af (letterlijk he, figuurlijk natuurlijk niet) en vervolgden onze weg naar Cape Coast. Uiteindelijk hebben we de chauffeur omgerekend zo’n 10 euro per persoon gegeven (eigenlijk hoefden we nog minder te betalen, maar we hadden een beetje medelijden met hem). Soms zijn de prijzen echt verbazingwekkend hier, van 9-16u een taxi ter beschikking hebben en dan nog minder dan 10 euro kwijt zijn. In Nederland kan je voor dat geld net de hoek van de straat bereiken..

Eenmaal terug bij het guesthouse verlangde ik enorm naar een douche! Die was er ook, alleen kwam er geen water uit (net als vanmorgen, toen heb ik me gewassen met een half flesje drinkwater dat ik nog had). Dus toen maar met een emmer, best leuk voor af en toe maar ik ben toch wel blij met onze normale douche thuis J ‘s Avonds met z’n allen weer bij het strandtentje gegeten, en lekker genoten van een cheeseburger met frietjes en live muziek en dans! Heel gaaf om te zien, en grappig dat de mannen hier beter dansen dan de vrouwen, het tegenovergestelde van Nederland! (ik hoop dat ik hiermee niemand beledig haha).

De volgende dag vertrokken alle andere andere vrijwilligers (de een om 5 uur ‘s ochtends, de andere twee rond 13u). Wij besloten lekker souvenirwinkeltjes te bekijken, even een duik in zee te nemen en verder lekker bij het ‘resort’ te lezen en gewoon te genieten. Was ook een heel geslaagde dag! ‘s Avonds weer heerlijk gegeten, en toen het laatste nachtje in het guesthouse. ‘s Ochtends om 4u rolden we ons bedje uit en gingen we met de trotro weer terug naar het weeshuis.

Ik denk dat jullie wel even moeten bijkomen na het lezen van dit (hopelijk niet te) lange verhaal.

Voor een kortere versie, ga naar: www.pita.reismee.nl

Tot snel!

Liefs Efia (mijn Twi-naam, voor iemand die geboren is op vrijdag)

Een rustig weekje

Dag lieve mensen,

Wauw, ben jaloers als ik al die verhalen hoor over terrasjes pakken, ijsjes eten en lekker zonnen! Dat is hier wel anders; ten eerste zijn hier geen terrasjes, ten tweede nauwelijks ijs (maar dat zou ook wel snel smelten) en in bikini liggen is natuurlijk not done. Laatst zat ik met een paar kinderen foto’s op mijn camera te bekijken, toen we langs een paar foto’s van mij in bikini bij Lake Bosumtwi kwamen. Eva (meisje van 7 jaar!) zei toen op een heel misprijzend toontje dat ik alleen maar een broekje en zo’n klein topje aanhad. Nee, dat vond ze maar niks. Terwijl Momma hier vaak genoeg haar t-shirt uittrekt en dan vrolijk over het terrein rondloopt , dat kan natuurlijk weer wel. Misschien heeft het ook deels met leeftijd te maken, of met het feit dat ik door mijn huidskleur al genoeg opval. Gelukkig kan ik over een tijdje wel weer onbezorgd mijn bikini aan! :)

Afgelopen week is bij jullie natuurlijk de lente officieel begonnen. Op 23 maart werd er hier een geitje geboren (en de week ervoor natuurlijk al een katje), dus we doen niet helemaal voor Nederland onder. Ik kan ook echt merken dat het warmer wordt, helaas.. En nee, dat is niet gewoon een gevoel of aanstellerij! Pita is afgelopen weekend naar Mole National Park geweest (waar ik ook was, met de olifant-foto’s!) en had daar een Canadese vrouw ontmoet die al jaren in Ghana woonde. Die zei dat er tussen januari en maart/april een groot verschil in temperatuur is. Ik vond de ‘koude’ periode hier op zich wel warm genoeg, maar ik heb er helaas weinig over te zeggen.

De afgelopen week is eigenlijk heel rustig verlopen. Ik heb zowaar 2 pakketjes gekregen, wat echt een superleuke verrassing was! Helaas was 1 pakketje al opengemaakt, en hebben ze de chocoladerozijnen eruit gehaald (grrr..). Ik kreeg ook nog een kaart, verstuurd op 3 februari (ik kreeg hem dus op 20 maart).Van die post snap ik nog steeds niks, benieuwd of ik nog een paar keer voor verrassingen kom te staan.

Dinsdag ging ik met Pita, Rebecca (het kleinste meisje, 2 jaar) en Ceecee (een van de volwassenen hier dus), naar het ziekenhuis. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in, want de vorige keer zat ik er 6 uur te wachten met helemaal niks te doen. Maarja, ik ging uiteindelijk toch maar mee. Misschien omdat het meer een mededeling was dat ik meeging, dan een vraag. Rebecca was al een tijdje steeds wat ziekig, en het zou malaria kunnen zijn. Toen Pita en ik een klein uurtje met Rebecca buiten gewacht hadden, kwam Ceecee naar ons toe. De verzekering van Rebecca was verlopen, dus we konden nog niks doen. Gelukkig zei Ceecee dat wij wel met Rebecca naar huis konden gaan, pfoe.. De volgende dag ging ze alsnog naar het ziekenhuis, ze moest er zelfs een nachtje blijven slapen (Momma bleef bij haar). Op het moment dat Ceecee en ik haar wilden bezoeken, kwam Momma net met Rebecca weer thuis. De diagnose: malaria. Echt zielig hoor, zo’n klein meisje, ze moet vaak huilen en heeft ook weinig eetlust (terwijl ze normaal gesproken bijna altijd wel wil eten). Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voor ze zich weer een beetje goed voelt. Vanochtend hebben we haar wel naar school gebracht, dat is dan wel weer een goed teken. Wat een geluk dat we daar in Nederland nooit mee te maken hebben, bij die kleine kindjes is dat wel echt een eng idee..

Ik zal nog maar wat vertellen over de verschillen tussen Ghana en Nederland (die zijn er genoeg). Bijvoorbeeld als het gaat om school. Hier loopt iedereen in schooluniform, als het regent gaat niemand naar school (want dan blijven de leraren ook thuis), en als ze geen Engels praten in de klas moeten ze hun hand ophouden om geslagen te worden. Ik verbaas me soms over het niveau van de kinderen hier. De tweeling (Mary en Martha, 9 jaar), wil vaak wel even hulp bij het lezen. Ik krijg echter het gevoel dat ze niet ‘echt’ kunnen lezen, maar dat ze gewoon onthouden hoe bepaalde woorden eruit zien en op die manier bedenken wat er zou kunnen staan. Soms zeggen ze gewoon een woord waarvan ze denken dat het in de zin past (ik ga nu eten ipv ik ga nu spelen). Dan kunnen het dus woorden zijn die niet eens met dezelfde letter beginnen. Als ik dan bijvoorbeeld zeg: “Kijk, het begint met een S”, zeggen ze soms nog een woord dat met een P begint. Andere keren beginnen ze wel met dezelfde letter, maar dan gokken ze ook maar wat er zou kunnen staan. Stel dat er staat: ‘stop’, kan het heel goed zijn dat zij er ‘spelen’ van maken (hoewel dat dan helemaal niet in de zin past). Dat is best frustrerend, want het is toch onmogelijk om honderden woorden op zo’n manier in je hoofd te prenten? Ik vermoed dat de leraren hier vooral hun lesje opzeggen, maar weinig extra uitleg geven of leerlingen echt helpen als ze iets niet snappen. Ze durven het ook niet goed, ik zeg wel eens dat ze het gewoon moeten proberen en dat het niks uitmaakt of het fout is, maar dan komt er vaak nog niks uit. En ja, dat je op je 13de nog steeds niet weet hoeveel 2x2 is, is ook wel ernstig. Vraag me soms af hoe ze hun toetsen dan moeten halen, en hoe het zal zijn als het moeilijker wordt. Sowieso vraag ik me wel eens af wat voor toekomst deze kinderen tegemoet gaan, hoewel ze het hier helemaal niet slecht hebben. Maar de kids die niet goed kunnen leren.. Ze hebben nog niet veel huiswerk (maar ze zitten ook nog maar op wat wij de basisschool zouden noemen), dus heel veel zicht heb ik er ook weer niet op. Er is een jongen van 14/15, die is wel vaak aan het studeren, samen met Nana’s zoon van 19 jaar. Zij hebben binnenkort toetsen, maar zij zijn ook wel behoorlijk slim volgens mij. Van de rest weet ik echt niet goed op wat voor niveau ze zitten, behalve dan wat ik net vertelde.

Oh ja, jullie hebben het verhaal over de inbreker vast wel gelezen? Inmiddels zijn alle ramen aan de binnenkant van een soort metalen frame voorzien en is er een deur vervangen.Om nog een ‘overstroming’ in huis te voorkomen is de grond bij het hek nu opgehoogd, dus voorlopig moeten we wel veilig zitten. Geen halve maatregelen! De ventilator bij ons in de kamer wordt op dit moment gemaakt, we hebben hem Peter genoemd (het licht heet Inge en het buitenlicht Bo, die namen vonden we wel bij ze passen). Als het goed is kan Peter straks dus weer aan het werk, als ie weer hersteld is! (is ook wel nodig).

Nu zit ik samen met Pita in het internetcafe, het is nog heel rustig, wat ik wel prettig vind. Soms komen er hier echt rare mensen. Toen ik hier een keer was met de Zweden, was er iemand die maar door bleef praten over hoe God ons gestuurd had zodat hij ons kon ontmoeten (terwijl wij hem gewoon negeerden en rustig bleven computeren). Toen we naar buiten liepen kwam hij ons ook nog achterna, gelukkig konden we hem wel snel afschudden door hard door te lopen en hem weer te negeren. Hij dacht dat wij de drie wijzen waren (uit het Kerstverhaal), door God gestuurd. Tuurlijk joh. Een andere keer was er iemand heel enthousiast over Emma (een van die Zweden dus), hij zoende haar zelfs een paar keer op haar voorhoofd. Nou, daar bedank ik toch liever voor ;)

Hier laat ik het even bij, tot de volgende keer maar weer!

X Krista

Even weer een Krista-update

Genoeg te vertellen

Ik had al eerder wat willen schrijven, maar precies op dat moment was de internetcredit weer eens op (na 2 weken al, in plaats van een maand). Er is in die 2 weken genoeg gebeurd, lees maar J

Vorige week woensdag wilde ik met Emma de kleinsten (Rebecca, Namiche en Patience) naar school brengen. Totdat ze zeiden dat Namiche niet zou gaan, omdat ie ziek was. Ik had daar niks van gemerkt, maar dacht: zij zullen er wel een betere kijk op hebben. Toen we terugkwamen, duurde het een tijd voordat Jennifer terugkwam, wat ik wel vreemd vond, want z o ver is de school van de andere kinderen nou ook weer niet. Toen ze de deur opendeed, vertelde ze dat Momma aan het huilen was. Dat was omdat Namiche geadopteerd werd en snel opgehaald zou worden. Ik had dat echt nooit verwacht, ze hebben on s er helemaal niks over verteld! Voor hem is het natuurlijk heel goed, dat hij in een ‘echt’ gezin komt, en de aandacht niet met zoveel anderen hoeft te delen. Maar ik ga hem wel erg missen! Hij wilde altijd opgetild worden, op schoot zitten, knuffelen.. En hij was natuurlijk nog zo klein.. Ik hoop dat ze nog eens met hem langs komen nu ik er nog ben; we zullen zien.

Dan het volgende ‘nieuwtje’, dat niet zo positief is. Vorige week virjdag, rond drie uur ‘s nachts, werd ik opeens wakker van een enorm kabaal in de gang. De geiten waren die week elke dag wel zo’n 5 keer ontsnapt, dus met mijn slaperige hoofd dacht ik eerst dat er misschien geiten in de gang liepen ofzo? Toen hoorde ik Momma een soort van gillen/schreeuwen, op een hele rare manier, die ik nog nooit eerder van haar gehoord had (en geloof me, ik heb haar al vaak horen schreeuwen). Eerst kon ik ook niet verstaan wat ze nou zei, maar even later hoorde ik dat Daddy er ook was. Gelukkig praten zij vaak Engels tegen elkaar, en geen Twi. Ik verstond iets over dat er iemand het huis binnen was gekomen, maar meer ook niet. Even later werd het weer rustig (nadat ze onze kamerdeur open hadden gedaan om te checken of de insluiper niet toevallig bij ons zat), dus gingen we weer verder slapen. De volgende ochtend liep ik naar de wc, toen ik opeens zag dat er twee van de kleine raampjes uitgehaald waren. Ze hebben hier geen ramen zoals we die in Nederland hebben, het glas bestaat uit meerdere kleine raampjes, een soort vitrage van raampjes van zo’n 20 cm. Twee van die raampjes waren er dus uitgehaald en het muggennet dat ervoor gespannen was, was kapot gemaakt. Buiten stonden een paar kinderen ernaar te kijken, dus ik stelde mijn wc-bezoek maar even uit (iets meer privacy stel ik toch wel op prijs). Bovendien dacht ik; misschien staan er wel vingerafdrukken op die de politie nodig heeft? Later vroeg ik Jennifer of zij al wel geweest waren (ja), en tpen bedacht ik me: hallo, wakker worden, dit is Ghana, niet Nederland. De politie kan hier behoorlijk corrupt zijn (ik voel me hier veilig maar als ik politie zie, dan toch opeens minder), en met al die armoede hier is het niet echt logisch dat de politie te werk gaat met vingerafdrukken-onderzoek. Vraag me af of ze die methode wel kennen. Tijdens het ontbijt kwam Momma de kamer in en vroeg ik haar wat er nou precies gebeurd was. De inbreker was dus via het wcraampje naar binnen gekomen en had daarna geprobeerd de voordeur te openen (ik denk zodat ie snel kon ontsnappen?). Maar dat maakte dus een enorm lawaai met al die sloten, waarop Momma ging kijken wat er aan de hand was en hem betrapte. Toen ze dus begon te schreeuw-gillen bedekte hij zijn gezicht en ging ervandoor. Gelukkig heeft hij niks kunnen meenemen, maar het is wel weer een bizarre ervaring. Ik voel me eigenlijk helemaal niet onveilig erdoor, hoewel we vanaf dat moment wel altijd onze raampjes dichtdeden en de deur op slot draaiden (op aanraden/verzoek van onze gastouders). Als het thuis in Nederland zou gebeuren zou ik me helemaal kapot schrikken, maar ik denk dat die inbreker zelf ook behoorlijk geschrokken is. In aantal overtreffen we hem in ieder geval ;)

Dan nog gisteravond; een enorme tropische regenbui. Het is nu maart, het begin van het regenseizoen. In September is er ook een paar maanden een regenseizoen, maar dat schijnt nog wel wat heftiger te zijn. Gister was het ook wel echt een storm hoor, en met het dak dat we hier hebben klinkt het alsof je aan het kamperen bent (dan hoor je ook niks als het regent). Via die raampjes in onze kamer kwam er dus heel wat water naar binnen, en opeens zagen we dat er bij een plek uit het plafond een stroompje water kwam! Midden in Jennifers bed, heel handig. Emma’s bed was ook wel wat nat omdat die grotendeels langs de raampjes staat, maar niet zo als bij Jennifer. Mijn bed stond gelukkig aan de goede kant, dus zowel mijn bed als mijn spullen zijn droog gebleven. In de meisjeskamer scheen het pas echt erg te zijn; ik was te laat om het te zien maar die hadden een laag van 10 cm water in de hele kamer. En hun matrassen en sommige kleren liggen op de grond, dus dat was nogal een werk. Gelukkig was de bui wel snel voorbij, en door de warmte droogt de boel ook wel snel op, dus dat was dan weer een geluk bij een ongeluk.

De volgende ochtend (vandaag dus) vertrokken de Zweedse meisjes; na deze interessante laatste dag/nacht hier. De kamer was altijd heel vol, dus het is wel vreemd dat er nu zoveel ruimte is en dat ik weer alleen ben. Niet voor lang gelukkig, vrijdag komt Pita! Kijk er nu al enorm naar uit.

Tot het volgende verhaal!

Liefs Krista