Hallo lieve Obruni,

Allereerst wil ik iedereen een heel gelukkig, gezond, succesvol 2012 wensen! Niemand vingers verloren met vuurwerk afsteken hoop ik?

Ten tweede; mochten jullie me een kaartje/brief/pakketje willen sturen (hinthint!), dan is dit mijn adres: Krista Wassenburg

Frank May New Life Orphanage

P.O. Box 46

Brong Ahafo Region

Techiman

Ghana

Ik heb geen idee of jullie me nog gesmst hebben na 22 december, maar v anaf die datum ben ik een Ghanese simkaart gaan gebruiken, dus die heb ik dan niet ontvangen. Mijn nummer heb ik zo snel niet bij de hand, maar ik geloof dat mijn smsjes ook niet aankomen bij jullie, of ze verschijnen in hele rare tekens. Dus daar heb je weinig aan, maar ik zal voor de zekerheid een andere keer mijn nummer er ook bijzetten.

In mijn vorige verhaal ging ik nogal van de hak op de tak, ik zal proberen het nu beter te doen ;) Ik had zaterdag al weer een verhaaltje, maar toen ik bijna klaar was vielen alle computers ineens uit, grr..

Ik zal jullie eerst even vertellen hoe mijn Oud & Nieuw verliep; ik denk dat jullie me allemaal hard uitlachen. Het zit namelijk zo: op donderdag kwam een van de vrijwilligsters van de introweek, Elizabeth, en ze bleef een paar nachten bij mij slapen. (misschien had ik dat al verteld) Op vrijdag vertrok Melissa, wat ik wel jammer vond, want ik kon het goed met haar vinden. Het was een interessante dag, ik heb gezien hoe een paar kinderen van het weeshuis een kip (die ze net gedood hadden) plukten en openmaakten en alle ingewanden eruit haalden. Tot mijn verbazing zonder zelfs maar misselijk te worden. Ze waren ook een konijn aan het ‘grillen', maar ik heb ze er niks uit zien halen.Op zaterdag kwam nog een andere vrijwilligster, Carolina, en zij bleef dus ook bij mij slapen. Carolina gaat vanaf 10 januari lesgeven en Elizabeth heeft pas vanaf 17 januari haar project, dus zij verveelden zich nogal. En aangezien er heel veel te zien is in Ghana, besloten we om vanaf zondag 1 januari te gaan reizen. Caro was al om 4 uur ‘s ochtends gaan reizen, dus die was nogal moe; ik ben altijd om 21u al behoorlijk gesloopt en met het vooruitzicht dat we zondag om 05u opmoesten besloten we op tijd (22u) naar bed te gaan. (dat is hopelijk de eerste en laatste keer dat ik met Oud&Nieuw er om die tijd al in lig). Mama (het is makkelijker om haar even zo te noemen, sorry mam) vroeg nog of we meegingen naar de kerk, maar dat was pas om middernacht, en de kerkdiensten hier zijn wel wat langer dan bij ons. Ze had gezegd dat ze een van de jongens met ons mee zou sturen naar het busstation, maar toen het 6u was, was er niemand. Een van de kinderen was al wel op en die ging haar wakker maken om het te vragen. Bleek dat iedereen om 03u in bed lag, dus toen bracht ze ons zelf maar weg met de auto. Gelukkig stond er een bus klaar naar Tamale. Dat is een van de grootste steden in het noorden. Het was zo'n 4 uur rijden in een bus zoals wij die in NL hebben, en kostte omgerekend nog geen 3 euro. Rond 10u kwamen we in Tamale aan, even zoeken waar de bus naar Mole vertrok. Mole is het grootste ‘national park' van Ghana, daar moet je gewoon geweest zijn. Er werd ons verteld dat er vanuit Tamale een bus naar Mole zou klaarstaan om 13.30u en dat die zou vertrekken om 14u. De bus arriveerde om 15.15u en vertrok om 15.40u. In het begin was de weg wel redelijk, maar na 2 uur werd het gewoon een zandpad met heel veel hobbels en kuilen en vloog je steeds de lucht in. Na zo'n 3.5 uur in de bus konden we gelukkig terecht in een guesthouse in een dorpje zo'n 6 km van Mole; het heet Larabanga. Toen we in Tamale zo lang aan het wachten waren had ik namelijk het nummer van een Nederlands meisje gekregen dat me aansprak (jeej de eerste Nederlanders die ik hier zie! Ik heb tot nu toe alleen maar Duitsers ontmoet). We hadden een normale kamer gelukkig, en nadat we ons geinstalleerd hadden gingen we nog even naar buiten, waar ze een klein kampvuurtje gemaakt hadden. We zijn niet heel lang gebleven, moe van de reis en we konden de volgende dag niet uitslapen helaas. Om 07u zou er namelijk een safaritocht beginnen, en we moesten er nog heen zien te komen (op de fiets!). Dus onze wekker (lees: mobiel) ging al vroeg. De fietsen waren een stuk minder comfortabel dan die van thuis, maar wel lekker om er weer even op te zitten. We gingen met de 2 Nederlandse meisjes en onze 3 Duitse buren en een gids op pad. We zagen alledrie de soorten apen die daar leven, antilopen, een krokodil, zwijnen (met jonkies) en wat vogels, maar niet hetgene wat we zo graag wilden zien: olifanten. Dus na een tocht van 2 uur waren we nogal teleurgesteld. We gingen met z'n allen op het uitkijkpunt zitten, dat was best hoog en je had uitzicht op een meer. Na een half uurtje riep een van de Nederlandse zusjes ineens: een olifant, kijk kijk! We waren blij dat ze er blijkbaar toch waren in dit stuk van het park, maar nogal jaloers op de groepen die daar nog rondliepen en heel dichtbij hem kwamen. Tot er een van de rangers voorbij ons liep. ‘Mogen wij er ook heen?' ‘Ja hoor natuurlijk, kom maar mee'. En dus klommen we naar beneden Echt een wonder dat er niemand gevallen is, het was zo glad en er was zo weinig houvast. Maar toen waren we er! De olifant stond in het midden van het meertje (dat trouwens maar klein was hoor), dus wij zaten op bankjes naar hem te kijken van misschien 7 meter afstand. Daarna draaide hij wat en liepen we naar de andere kant. Uiteindelijk kwam hij eruit, en stonden we op 10 meter afstand van hem terwijl hij zichzelf een stofbad gaf! Echt heel gaaf om mee te maken, sowieso een aanrader! Ze kunnen natuurlijk gevaarlijk zijn, want als ze schrikken stampen ze alles plat, maar hij was heel relaxed en lette niet eens op ons. Dus na deze ervaring was iedereen weer helemaal gelukkig ;).We gingen nog weer even naar het uitkijkpunt om bij te komen en daarna redden we naar ons guesthouse. Ik was echt bang dat ik een zonnesteek zou oplopen, het was minstens 35 graden en er was dat hele stuk geen streepje schaduw te bekennen. Ik was zo slim geweest om mijn pet niet mee te nemen, dus met een tomatenhoofd kwam ik weer bij ons guesthouse aan. Het is belangrijk om veel te drinken en ook genoeg te eten heb ik gemerkt. (Toen ik vorige week zaterdag met Mama en Melissa naar de markt ging viel ik daar 2 keer bijna flauw. Dat heb ik nog nooit gehad, dus dat was wel even een waarschuwing. (ik hoor alle tantes nu al ongeruste emails sturen hihi)).

Na het uitrusten wilde ik me wel even opfrissen. De douche bestond uit een hokje dat net te lag was, met een golfplaten deur die er los bijstond en een paar emmers en kannetjes waarmee je water uit de ton kon halen. Niet heel makkelijk dus maar wel grappig om een keer meet e maken. De wc was trouwens ook zo eentje die wij kennen, alleen moest je doortrekken door er wat water in te gooien en er dreef de eerste avond een kakkerlak in. Om 16u zou een van de jongens van het guesthouse ons naar het cenrum(pje) brengen zodat we wat eten konden kopen en een hele oude moskee konden bekijken. Opeens begon hij erover dat we een tour gingen maken en dat ie ons wel even de community zou laten zien en weet ik wat allemaal, maar daar hadden we helemaal niet om gevraagd. Nog best moeilijk om hem dat duidelijk te maken. De moskee hebben we ook niet meer bezocht, je mocht alleen van buitenaf foto's maken (je kon er dus niet in) en dan moest je ook nog 4 Cedi betalen. Dus nee bedankt, dan liever alleen snel even wat eten kopen. Na het avondeten bij het guesthouse nog wat gepraat en toen naar bed.

De volgende dag, dinsdag, zou de bus naar Tamale namelijk al om 04u vertrekken, dus het werd weer nachtwerk. De bus was er natuurlijk 25 minuten later, maar je zal zien dat de keer dat wij te laat zijn de bussen wel op tijd gaan. Het was een stuk voller in bus, ik kwam in het hoekje te zitten met een vrouw van een jaar of zestig naast me. Een keer reden we over een enorme hobbel en gingen we dus allemaal omhoog, waardoor mijn schouder en haar wang in botsing kwamen. Ik vond het nogal zielig want het deed best wel pijn geloof ik. Dus de rest van de rit hield ik me nog gespannener vast, omdat ik nu bang was dat ik haar weer pijn zou doen (gelukkig gebeurde dat niet). Na 1.5 uur moisten we ineens uitstappen, dat was dus nog op het zandweggedeelte. De bus reed een stuk door en wij liepen erachteraan. Er stond een bus in de andere richting die daar zo te zien gestrand was. Toen we na 10 minuten de bus weer inkonden bleef hij nog een half uur staan, geen idee waarom. Elke keer dat we heel zacht gingen rijden was ik bang dat we weer moisten uitstappen, dat was niet het geval gelukkig. Aangekomen in Tamale zochten we naar een bus naar Kumasi, dat ligt wat zuidelijker dan mijn stadje en is ook een enorme stad. De luxe bussen (dat zouden we in NL normale noemen) kostten 15 Cedi, nogal veel in vergelijking met onze rit van zondag. Dus die namen we niet, we zouden wel een trotro nemen. Wanneer die zouden komen wist echter niemand, dus toch maar met die luxe. Maar nee ,die was nu vol. Hmm, dan maar met een wat kleiner busje (een soort bestelbusje). Die kostte net zoveel en was heel erg krap, dus dat waren 4 niet zo fijne uren. In het busje hadden we van iemand het telefoonnummer en naam van een hostel gekregen, dus namen we daar na even zoeken de trotro naartoe. We konden het daar natuurlijk niet vinden, dus vroegen we het aan de eigenaresse van een klein winkeltje. Die stuurde 2 vriendinnnen van haar met ons mee, volgens mij wisten die ook niet waar het was want die vroegen het onderweg ook aan een paar mensen. Toen pas kwamen we op het idee om het nummer te bellen. Die man was heel aardig en kwam ons ophalen. Het hostel was normal gesproken een appartementencomplex voor studenten, maar die waren er nu niet vanwege de feestdagen. Geen lakens of kussen of hoezen te bekennen voor de bedden, dus heel hygienisch was het niet, maarja dit is Afrika. Maar surprise-surpise, er was zowel een normale wc als douche! Heerlijk die luxe haha!

De volgende ochtend stonden we om 06.30u op, omdat we eerst de markt van Kumasi wilden bekijken en daarna door wilden reizen naar het zuiden (Cape Coast). We waren het erover eens: Kumasi is niks voor ons. Het is enorm groot, het is heel warm, overal dampen van uitlaatgassen en verschrikkelijk chaotisch. Lopende mensen, overal kraampjes, etenswaar, taxi's, trotro's, en een heel ongelijke grond. Maar waar we allemaal heel blij mee waren: ze hadden pinkdakaas!! Na 2 uurtjes hielden we het voor gezien en zochten we vervoer naar Cape Coast. Het werd weer zo'n bestelbusje, maar wij waren zowat de eersten. Na 1.5 uur was ie gevuld en vertrokken we. De beenruimte was minimaal en nu nog kleiner omdat ik mijn rugzak op de grond moest zetten tussen mijn voeten. Als ik hem onder de bank had geschoven had dat 1 Cedi gekost, echt belachelijk want niemand zou er last van hebben. We dachten dat we 3 uur nodig hadden voor de reis, maar dat was 4.5 uur. In Cape Coast werden we eerst even belaagd door taxichauffeurs die ons overal wel heen wilden brengen, ze maakten er bijna ruzie over. Terwijl wij zeiden dat we gewoon zouden lopen, na een tijdje lieten ze ons eindelijk met rust. Toen op zoek naar Hans Cottage, we hadden gehoord dat dat een fijne plek was om te overnachten. We gingen rondvragen of er een trotro langs kwam. Eerst hoorden we van een paar mensen van wel, maar de laatste mensen die ons hielpen zeiden van niet en zetten ons in een taxi. We waren zo blij toen we aankwamen, er is hier namelijk een internetcafe, maar belangrijker nog, een zwembad!! Ik voelde me een beetje zo'n expeditie Robinson-deelnemer, hoewel dat natuurlijk een stuk extremer is. De volgende dag gingen we naar Cape Coast om een kasteel te bezoeken en een van de twee forten (bij de ander kwamen er bijna nooit mensen en dus zaten er dan vaak mensen te blowen en warden er soms zelfs mensen beroofd). Echt indrukwekkend bij het kasteel, het verhaal en de kamers van de slaven. Ik kan me niet voorstellen dat mensen elkaar zulke dingen aandoen, maar het is toch echt gebeurd.. Na het kasteel hadden we dringend afkoeling nodig en gingen we naar het strand. Het was heel mooi om te zien, maar de kracht van de zee was zo sterk dat je gewoon omver getrokken werd, en de golven waren ook enorm. Dus we zaten onder het zand, dat we er niet af konden krijgen. Daarna vonden we het wel genoeg en gingen we weer naar ons hostel (dat we nog steeds helemaal voor ons alleen hadden).

Vandaag zijn we naar het Kakum national park geweest, waar we een ‘canopywalk' gedaan hebben. Zoek het maar eens op bij Google o.i.d. Verder gewoon even relaxen, Elizabeth moest naar SYTO in Accra om wat te regelen dus vanaf nu is het alleen Caro en ik. Voor nu hou ik het voor gezien, dit verhaal is lang genoeg lijkt me.

Nog bedankt voor al jullie lieve reacties, ik vind het heel leuk om ze te lezen! Helaas heb ik niet echt tijd om iedereen een antwoord terug te sturen, maar ik waardeer het heel erg.

Fijn weekend!

Xxx Krista