Hallo lieve lezers,

Hier dan eindelijk weer een verslag van jullie reporter in Ghana. De laatste tijd heb ik weinig op het internet gezeten, de voornaamste reden was dat het internet hier thuis al heel snel niet meer werkte. En vanaf dat moment ging het wat minder met mijn gezondheid, dus ben ik niet meer naar de winkel geweest om het na te vragen. Inmiddels is er al weer aardig wat gebeurd, dus duimen dat ik er een goed verhaal van kan maken ;)

Ik begin maar meteen met mijn gezondheid, die is de laatste tijd dus wat minder. Thuis ben ik elke winter wel een paar keer verkouden. Hier heb ik zo'n beetje alles (al gehad). Loopneus, hoesten (nog steeds maar ik heb er een medicijn voor gekocht), buikpijn, hoofdpijn,kramp, diarree (nog steeds af en toe), misselijkheid, en ik heb ook al een nacht gehad dat ik elke paar uur wakker werd om over te geven. (Ik hoop trouwens dat julllie dit verhaal niet lezen terwijl jullie aan het eten zijn). De dag na het overgeven viel ik weer bijna flauw, en inmiddels ben ik een paar dagen geleden dan ook echt flauwgevallen. Met mijn hoofd heb ik volgens mij de deur van onze kamer geraakt, want ik voelde nog wel de pijn en hoorde een hard geluid. Misschien maar goed ook, want daar kwamen Mama, Grace en mijntwee nieuwekamergenootjes op af. Inmiddels voel ik me wel weer goed hoor, de vermoeidheid blijft altijd wel een beetje hangen maar misschien moet ik maar gewoon accepteren dat dat zo blijft. Ik ben nu alleen wel vaker bang dat ik weer misselijk wordt of dat het weer fout gaat, ze zijn al gestopt met gekruid eten voor me te maken dus je zou denken dat dat helpt. Misschien is het gewoon het vleestekort, want daar zit natuurlijk ijzer in. En het menu hier is niet heel gevarieerd. De keuze bestaat voor mij uit rijst, spaghetti, pap (laatst voor het eerrst gegeten hier), gekookte yam (soort aardappel), gefrituurde yam en/of bakbanaan , heel soms een salade en dat is het wel zo'n beetje. 's Ochtends brood en thee (hoewel er gister geen brood meer was, dus moesten we het doen met wat koekjes) en 's middags en 's avonds warm. Dus dan heb je alle gerechten nog sneller dubbel. Verder krijgen we hier alleen water, daarom kopenwe zelf maar vruchtensap of frisdrank, want alleen water is wel heel erg saai. Ik kan me nu al verheugen op de pizza, patat, melk (!), ijsjes, taart, cake en snoep en nog veel meer als ik weer thuiskom! Dat duurt alleen nog wel even...

Ik ben al naar het ziekenhuis geweest (nee, NIET voor mij!). Grace voelde zich al een tijd niet lekker en dacht malaria te hebben, dus vroeg ze of ik misschien met haar mee wilde. Ik heb nog niet eerder een Afrikaans ziekenhuis vanbinnen bekeken en vond het wel zielig voor haar, dus ging ik mee. Drie uur later waren we weer thuis, ik vraag me dan wel af hoe lang zoiets in Nederland zou duren. Het was inderdaad malaria. Een paar dagen later moest ze weer terugkomen voor een check-up, en werd me verteld dat ik met haar mee zou gaan. Niet dat ik dat erg vond, maar zelf zou ik het denk ik eerst aan diegene vragen. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik dacht; ze geeft haar pasje af, dan moeten we even wachten, dan wordt ze gecontroleerd, dan weer een tijdje wachten en dan krijgt ze haar medicijnen mee. Dus ik ging ervanuit dat we zo'n 1.5 tot 2 uur nodig zouden hebben. Mis! Het duurde al twee uur voor ze eindelijk haar pasje in ontvangst kwamen nemen. Toen moesten we binnen in de wachtkamer nog eens 2 uur wachten voor ze de eerstvolgende aan de beurt was. Daarvoor duurde het steeds tien minuutjes/een kwartier voor de volgende kwam, dus ik zag ons al na een half uur naar huis toe gaan. Maar mooi niet, uiteindelijk verlieten we het ziekenhuis nog eens twee uur later. Even voor de duidelijkheid: ik had ‘s ochtends om 7 uur ontbeten, rond 10u gingen we naar het ziekenhuis, en om 16u waren we weer thuis. Ik was echt heel erg moe, dus na mijn hele late lunch ben ik maar gewoon op bed gaan liggen uitrusten. Ik moet echt afleren om in te schatten hoeveel tijd je ergens voor nodig hebt, want je ziet, dat pakt toch weer heel anders uit dan je verwacht. Nu hadden we denk ik wel pech, want het duurde zo lang omdat ze een bespreking hadden (bleek achteraf). Ik moet er maar voor zorgen dat ik er zelf niet heen hoef..

Net schreef ik al dat ik twee kamergenootjes heb. Ze zijn vorige week zondagavond aangekomen, dus ze zijn er nu ruim een week. Toen ze aankwamen was het al donker en precies op dat moment was er even geen electriciteit, dat was wel even een 'welkom-in-Ghana-momentje' leek mij ;). Ze komen uit Zweden (net als de vorige vrijwilligster), de ene het Emma en is hier twintig geworden. De ander heet Jennifer en is net als ik negentien jaar. Ik kan het goed met ze vinden, maar ze praten wel vaak Zweeds. Heb laatst gevraagd of ze wat meer Engels konden praten, want het kwam blijkbaar niet bij ze op om Engels te praten als we met z'n drietjes zaten te eten bijvoorbeeld. Dat gaat nu wel beter, dus daar ben ik blij om. We kunnen heerlijk fantaseren over alle lekkere dingen die we thuis weer kunnen eten (jaja, het is echt zo erg. En dan te bedenken dat zij pas twee weken in Ghana zijn.. Aan de andere kant blijven ze hier in totaal maar twee maanden, dus ik moet het nog wat langer zien vol te houden).

Het is toch wel fijn dat ik niet meer de enige westerling ben, nu ga je sneller even naar een winkeltje om drinken te kopen o.i.d.

Laatst hebben we geloof ik voor het eerst (of misschien de tweede keer) een heel klein beetje regen gehad. Het tegenovergestelde van Nederland dus. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg vinden als het bijvoorbeeld 's nachts wat zou regenen, omdat het hier wel heel erg stoffig is. Als je je voeten de hele dag niet wast, zijn ze gewoon donkerbruin (met een witte afdruk van je slippers). Dus moet ik ze een paar keer per dag wassen. Verder kom je sowieso wel vaak in contact met water, als je kleren gaat wassen, emmers water draagt, de afwas doet enz. Daarom moet ik mijn benen en voeten wel een keer of zes per dag insmeren (heb in Cape Coast een soort crème gekocht, Cocoa butter, die helpt wel goed moet ik zeggen).

Heeft iedereen trouwens al de foto's van de rondreis gezien? Het heeft me 2 uur + 15 minuten + (on)geduld in een internetcafe gekost om ze erop te zetten, dus anders moeten jullie er nog maar even naar kijken. Nu zit ik thuis op de laptop (met strepen door het beeldscherm), gisteren hebben we weer credit gekocht. Ben benieuwd hoe lang we ermee doen. Als we foto's willen uploaden moeten we weer naar het internetcafe, anders heb je kans dat het zoveel geheugen kost dat we weer nieuwe credit moeten kopen. En elke keer omgerekend 8 euro (omdat we met zn drieen delen) gaat toch hoog oplopen, gezien de tijd die ik hier nog blijf.

Vorige week zondag zouden we met z'n allen naar de kerk, Emma en Jennifer wilden graag een dienst meemaken omdat die hier toch wel heel anders zijn dan thuis. Toen we er waren met alle kinderen kregen we te horen dat we weer terug moesten, omdat er misschien bezoekers zouden komen. En die kwamen natuurlijk om de kinderen te zien. Dus met de hele groep weer teruggelopen (niet heel ver hoor, 10 minuutjes misschien). En je begrijpt het al, er kwamen die dag geen bezoekers. Dat had ik ergens wel verwacht moet ik eerlijk zeggen. Toen we thuis aankwamen kregen wij (de vrijwilligers) trouwens te horen dat WIJ best hadden mogen blijven, maarja laat nu maar zitten dachten we. Volgende week weer een dienst, toch? Dit vond ik ook wel weer een voorbeeld van hoe het in Ghana gaat, vandaar dat ik het met jullie deel.

Afgelopen zaterdag was er een groep scholieren om hier schoon te maken, wat ik wel een heel goed initiatief vond. Ik zie het onze oude school nog niet doen.. Verder hielpen ze ook met een paar kinderen te scheren. De andere kinderen warden door een van de jongens hier geschoren, Francis, ik denk dat hij misschien 13 of 14 jaar is. Ze hadden allemaal al heel kort haar (dat ze wel kammen, grappig genoeg), maar nu zijn sommigen dus echt zo kaal als een biljartbal. Ik vind het best wel onzin, maar het moet dus omdat ze naar openbare scholen gaan. Gelukkig hoefden wij dat vroeger niet! (Dat zou trouwens echt een drama worden denk ik, met schreeuwende moeders en al).

Over twee dagen ga ik met Emma, Jennifer, Mama en misschien een of twee van de kinderen naar het noorden van Ghana (een stadje vlakbij de stad Bolgatanga, zoek maar eens op). De moeder van Nana is overleden en wij mogen mee om een echte Ghanese begrafenis mee te maken. Die zijn heel anders dan wij gewend zijn, veel uitbundiger en vrolijker als ik moet geloven wat ik gelezen heb. Dus ben heel benieuwd! De begrafenis begint geloof ik vrijdagavond, donderdag komen we aan het begin van de middag aan (maar we moeten wel weer om 4 uur ‘s ochtends vertrekken, ugh). Vrijdag overdag kunnen we dan naar Bolgatanga om daar rond te kijken, en zaterdag is dan de hele dag de begrafenis. Zondag naar de kerk daar en dan weer richting huis, als ik het allemaal goed begrepen heb.. Hoop dat het goed blijft gaan met mijn maag, fingers crossed. Jullie zullen er dan binnenkort wel over lezen.

Dit was het even voor nu, sorry dat het zo lang geduurd heeft. Ik hoorde dat het in Nederland een beetje sneeuwt, daar kan ik me weinig bij voorstellen. Op het heetst van de dag is het hier denk ik zo'n 40 graden, dus dat verschil is behoorlijk.

Ben benieuwd naar jullie, iemand nog wat meegemaakt?

Liefs Krista