Hallo allemaal,

Bereid je maar voor, want hier komt ze weer hoor! Ik had gepland om eerder een verhaal te posten, maar dat is niet gelukt; jullie zullen wel lezen waarom.

Ik ben net een uurtje terug in het weeshuis; dit weekend heb ik namelijk weer een beetje gereisd J

Het plan was om dit weekend naar een meer te gaan (Lake Bosumtwi) met Elizabeth, een aantal vrienden van haar en Caro (mijn vriendinnen uit de introweek dus). Caro heeft een andere telefoonprovider dan wij, dus komen de smsjes vaak niet aan. Daarom hield ik haar op de hoogte via Facebook, want op donderdag was nog steeds niet duidelijk hoe laat we ernaartoe zouden gaan, in welk hotel, enz. Op donderdagavond belde Elizabeth me, dat haar groep vrienden dit weekend toch niet kon. Dus of wij het goed vonden om er dan volgend weekend naartoe te gaan. Op woensdag was onze internetcredit op, en we hadden nog geen nieuwe, dus ik kon Caro nog niet bereiken. Vrijdagochtend hebben we toen credit gekocht, en op het moment dat ik Caro op Facebook een bericht aan het schrijven was, belde ze me. Dus ik vroeg haar of ze het okee vond om dan volgend weekend naar het meer te gaan. Nou nee, want ze was al onderweg naar Kumasi! (Ze woont in Swedru, dat is zo’n 4 of 5 uur naar Kumasi, waar het meer vlakbij is). Om een lang verhaal kort te maken, toen is ze maar naar mij toegekomen en heeft ze hier geslapen (we wisten nog een matrasje in de kamer te proppen). Elizabeth en een vriendin van haar zouden zaterdag ook naar Techiman komen om een project te bezoeken dat door een Nederlandse dokter gestart is. Het heet ‘Hand in Hand-project’; er wonen zo’n 50 gehandicapte kinderen, die onder andere weven en sierraden maken. Caro en ik besloten om daar ook maar naartoe te gaan, dan zagen we Elizabeth tenminste nog en het leek ons ook wel interessant. Het was inderdaad wel boeiend om te zien, maar aan de andere kant is er niet heel veel te doen. Caro en ik wilden niet te laat weg, want we wilden hierna naar het meer toegaan. Elizabeth en haar vriendin besloten om toch maar niet naar het meer te gaan na een hele poos twijfelen, dus het verliep allemaal nogal chaotisch. Eerst namen we met z’n allen een taxi; waarvan de achterklep opens openvloog terwijl we aan het rijden waren en Caro’s tas daardoor naar buiten geslingerd werd (gelukkig niemand geraakt en niks kapot). Toen scheidden onze wegen (om het maar even dramatisch te zeggen); wij konden gelukkig al snel met de trotro naar Kumasi, alleen daar moesten we wel een tijd wachten. En het was zo warm, we moesten in de volle zon wachten en de trotro was natuurlijk net vol op het moment dat wij aan de beurt waren. Het was dan ook al redelijk laat toen we eindelijk in de buurt van het meer kwamen; we hadden geen hotel gereserveerd o.i.d. dus we maakten ons wel een beetje zorgen. Maar toen we uit de trotro stapten kwam er een Amerikaan op ons af (Alex) die daar in de buurt woonde en vroeg waar we naartoe wilden. Hij gaf ons de namen van een aantal hotels, en toen zei hij dat we ook wel bij hem mochten overnachten. Hij kwam zo betrouwbaar over en het was al zo laat, dat we dat uiteindelijk maar gedaan hebben. En daar hebben we geen spijt van gehad! Hij heeft een huis met een heel mooi uitzicht op het meer, en gewoon met een douche en normale wc. Als avondeten gingen we taco’s maken! Nooit gedacht dat ik dat hier in Ghana zou eten, en het was me toch lekker! Als toetje zelfs een paar Oreo’s, beter kan het gewoon niet. Hij heeft een soort van driepersoonsbed (hij ‘werkt’ voor het Peace Corps, die hebben dat geregeld) waar wij in mochten slapen en hij ging zelf op een matje op de grond liggen. De volgende dag ging hij Amerikaanse pannekoeken voor ons maken, hij had zelfs een soort siroop om er op te doen. (Het klinkt voor jullie misschien overdreven dit alles, maar na 2.5 maand alleen rijst en spaghetti is dit echt geweldig!). We bleven nog een tijdje om te wachten op 2 vriendinnen van hem (ook van Peace Corps), maar dat duurde wat lang dus gingen we zelf maar op pad. Caro geeft les en moest dus vandaag weer naar huis, en omdat het zo ver is zou ze rond 12.30u echt wel weg moeten gaan. We namen het pad dat Alex normaal neemt; was een soort van survival. Heel steil, losse stenen en bladeren, en ook best wel ver. Niet heel prettig op je slippers, daarom liep ik ook in de vijfde vertraging. Na een tijdje kregen we allebei wel last van onze bovenbenen die wat trillerig waren, wel een goede training voor je spieren dus. Beneden aangekomen liepen we meteen maar naar een soort resort, daar kon je wel rustig bijkomen had Alex gezegd. Was eerst wel 3 km lopen in de volle zon, maar toen we er kwamen was dat het wel waard! Het meer is waarschijnlijk ontstaan door de inslag van een meteoriet, het zand dat op de bodem ligt is zwart en het is omgeven door Bergen. Zo mooi! Wat wel grappig was, was dat er een hele groep Ghanezen al was (denk dat het een soort verjaardagsfeest was) die ook een aantal bekende spelletjes ging doen. Iedereen kent ‘koekhappen’ wel, dat deden zij ook (maar dan met brood, denk niet dat ze hier ooit van Peijnenburg gehoord hebben) en later gingen ze zaklopen. We wisten eerst niet of we wel zouden gaan zwemmen (we trekken alleen met onze huidskleur al genoeg aandacht en daarbij kunnen de meeste Ghanezen niet zwemmen, daarom was er verder ook niemand in het water), maar we waren wel toe aan wat verkoeling, en het water was zo helder dat het ons geen probleem leek. We hebben ook nog even een mini-fotoshoot gehouden, altijd leuk ;) Later kwamen Alex en de twee vrouwen van het Peace Corps ook, wat wel gezellig was. Toen ook nog even geluncht (wel heel erg duur, alles was 10 Cedi, je kunt vaak voor 2 Cedi hetzelfde krijgen). Ik heb meteen mijn kans gegrepen: kip met patat (dat kom je hier namelijk niet heel veel tegen). We hadden onze gastgezinnen verteld dat het heel lasting was om vervoer te krijgen en dat we anders in het donker moesten reizen, dus of het goed was als we hier nog een nachtje bleven. Slecht, ik weet het, maar na al die moeite is 2 uurtjes bij het meer toch wel heel erg wenig. In ieder geval vonden ze dat goed, dus konden we rustig genieten. Aan het eind van de middag liepen we weer terug in de hitte (volgens mij ben ik echt liters aan vocht verloren die dag). Alex ging weer naar boven klimmen, maar dat zagen wij echt niet zitten dus namen we een taxi. Toen duurde het een tijd voor we de deur open konden krijgen, maar na een tijdje klungelen lukte het alsnog. De twee vrouwen vertrokken al snel weer; zij moesten nog terug reizen en het was al vijf uur geweest. Een tijdje later kwam Alex ook aan, kwamen zijn (enige) buren even gedag zeggen, toen begon het te onweren en viel de electriciteit uit, en gingen we ons avondeten klaarmaken. De buren hadden fufu gebracht, maar dat krijg ik echt niet weg, dus ging ie voor mij noodles maken. Ook nog een salade, echt een luxe weekend dit! De electriciteit bleef de hele avond uit, dus met zaklampen en zelfs zo’n ‘hoofdlamp’ (wat mijnwerkers dragen) hebben we de afwas gedaan. Voor het slapengaan hebben we zelfs nog een film gekeken, Love Actually. Het is zo fijn om na al die tijd gewoon even lekker westers te doen, dat kan je je echt niet voorstellen als je in Nederland bent. De volgende dag (vandaag dus) zijn we rond 8uur gaan lopen, hopend op een taxi naar het dichtstbijzijnde dorp. Op de achterbank zaten 4 mensen gepropt, en Caro en ik deelden de passagiersstoel (ik kan je zeggen, dat is niet erg ruim). Maarja, dit is Afrika, en het was niet ver dus het viel allemaal heel erg mee. De trotro naar Kumasi hadden we zo gevonden, daar zwierven we nog wat over de markt rond, op zoek naar een soort van pindakaas, die we op het eind dan toch vonden. In Nederland vind ik de markt wel leuk, maar hier eigenlijk niet. Het is enorm groot, het lijkt net een mierennest want overal zijn mensen, kraampjes, mensen die op de grond hun spullen verkopen, anderen die hun koopwaar op hun hoofd dragen, het is heel smal en ook ontzettend warm. En de geur van vis en vlees dat ze daar aan het snijden/hakken zijn helpt ook niet echt, net als bijvoorbeeld de varkenspoten die er liggen voor de verkoop. Na ons ontbijt namen we afscheid, Caro moest naar een heel ander trotrostation (ze moest er zelfs met de taxi naar toe), terwijl ik geluk had. Mijn trotrostation was vlakbij en ik was de laatste passagier (ze vertrekken pas als de trotro vol zit, dus als je de eerste bent moet je soms lang wachten). Rond 13.30u kwam ik thuis aan, home sweet home!

De twee Zweedse meisjes bleken vorige week zondag allebei malaria te hebben en sliepen toen een paar nachten in een dokterskliniek. Nu is de ene helemaal genezen, de ander moet nog een paar dagen medicijnen blijven slikken. Heb ze wel twee keer bezocht want ik vond het wel zielig, maar toen ik thuiskwam en een mug zag vliegen ben ik me wel meteen als een gek met Deet gaan insmeren haha. Ik miste ze niet echt; ze blijven namelijk voortdurend Zweeds praten tegen elkaar. Ik probeer wel eens een gesprek te beginnen, maar dan is het een kort antwoord dat ik terug krijg, terwijl ze daarna genoeg tegen elkaar te vertellen hebben in het Zweeds. Ze zijn gewoon niet geinteresseerd in mij (ook niet in ons gastgezin, alleen in de kinderen) en betrekken me ook bijna nooit ergens bij. Dus in dat opzicht ben ik hier nog steeds alleen. Ik had er denk ik toch meer moeite mee dan ik eerst dacht. Ik was zo blij toen ik Caro weer zag; ze had ook nog eens salamiworstjes meegenomen die haar moeder gestuurd had, en toen kreeg ik ook nog eens een hele leuke mail van een Nederlands meisje dat over ruim 2 weken mijn kamergenootje wordt! En na dit weekend heb ik helemaal niks meer te klagen, alles bij elkaar heeft het me wel weer even een boost gegeven.

Voor nu weten jullie wel weer genoeg denk ik, binnenkort komen er weer wat foto’s aan!

Liefs van een gelukkig meisje dat behoorlijke spierpijn heeft ;)