Ik had al eerder wat willen schrijven, maar precies op dat moment was de internetcredit weer eens op (na 2 weken al, in plaats van een maand). Er is in die 2 weken genoeg gebeurd, lees maar J

Vorige week woensdag wilde ik met Emma de kleinsten (Rebecca, Namiche en Patience) naar school brengen. Totdat ze zeiden dat Namiche niet zou gaan, omdat ie ziek was. Ik had daar niks van gemerkt, maar dacht: zij zullen er wel een betere kijk op hebben. Toen we terugkwamen, duurde het een tijd voordat Jennifer terugkwam, wat ik wel vreemd vond, want z o ver is de school van de andere kinderen nou ook weer niet. Toen ze de deur opendeed, vertelde ze dat Momma aan het huilen was. Dat was omdat Namiche geadopteerd werd en snel opgehaald zou worden. Ik had dat echt nooit verwacht, ze hebben on s er helemaal niks over verteld! Voor hem is het natuurlijk heel goed, dat hij in een ‘echt’ gezin komt, en de aandacht niet met zoveel anderen hoeft te delen. Maar ik ga hem wel erg missen! Hij wilde altijd opgetild worden, op schoot zitten, knuffelen.. En hij was natuurlijk nog zo klein.. Ik hoop dat ze nog eens met hem langs komen nu ik er nog ben; we zullen zien.

Dan het volgende ‘nieuwtje’, dat niet zo positief is. Vorige week virjdag, rond drie uur ‘s nachts, werd ik opeens wakker van een enorm kabaal in de gang. De geiten waren die week elke dag wel zo’n 5 keer ontsnapt, dus met mijn slaperige hoofd dacht ik eerst dat er misschien geiten in de gang liepen ofzo? Toen hoorde ik Momma een soort van gillen/schreeuwen, op een hele rare manier, die ik nog nooit eerder van haar gehoord had (en geloof me, ik heb haar al vaak horen schreeuwen). Eerst kon ik ook niet verstaan wat ze nou zei, maar even later hoorde ik dat Daddy er ook was. Gelukkig praten zij vaak Engels tegen elkaar, en geen Twi. Ik verstond iets over dat er iemand het huis binnen was gekomen, maar meer ook niet. Even later werd het weer rustig (nadat ze onze kamerdeur open hadden gedaan om te checken of de insluiper niet toevallig bij ons zat), dus gingen we weer verder slapen. De volgende ochtend liep ik naar de wc, toen ik opeens zag dat er twee van de kleine raampjes uitgehaald waren. Ze hebben hier geen ramen zoals we die in Nederland hebben, het glas bestaat uit meerdere kleine raampjes, een soort vitrage van raampjes van zo’n 20 cm. Twee van die raampjes waren er dus uitgehaald en het muggennet dat ervoor gespannen was, was kapot gemaakt. Buiten stonden een paar kinderen ernaar te kijken, dus ik stelde mijn wc-bezoek maar even uit (iets meer privacy stel ik toch wel op prijs). Bovendien dacht ik; misschien staan er wel vingerafdrukken op die de politie nodig heeft? Later vroeg ik Jennifer of zij al wel geweest waren (ja), en tpen bedacht ik me: hallo, wakker worden, dit is Ghana, niet Nederland. De politie kan hier behoorlijk corrupt zijn (ik voel me hier veilig maar als ik politie zie, dan toch opeens minder), en met al die armoede hier is het niet echt logisch dat de politie te werk gaat met vingerafdrukken-onderzoek. Vraag me af of ze die methode wel kennen. Tijdens het ontbijt kwam Momma de kamer in en vroeg ik haar wat er nou precies gebeurd was. De inbreker was dus via het wcraampje naar binnen gekomen en had daarna geprobeerd de voordeur te openen (ik denk zodat ie snel kon ontsnappen?). Maar dat maakte dus een enorm lawaai met al die sloten, waarop Momma ging kijken wat er aan de hand was en hem betrapte. Toen ze dus begon te schreeuw-gillen bedekte hij zijn gezicht en ging ervandoor. Gelukkig heeft hij niks kunnen meenemen, maar het is wel weer een bizarre ervaring. Ik voel me eigenlijk helemaal niet onveilig erdoor, hoewel we vanaf dat moment wel altijd onze raampjes dichtdeden en de deur op slot draaiden (op aanraden/verzoek van onze gastouders). Als het thuis in Nederland zou gebeuren zou ik me helemaal kapot schrikken, maar ik denk dat die inbreker zelf ook behoorlijk geschrokken is. In aantal overtreffen we hem in ieder geval ;)

Dan nog gisteravond; een enorme tropische regenbui. Het is nu maart, het begin van het regenseizoen. In September is er ook een paar maanden een regenseizoen, maar dat schijnt nog wel wat heftiger te zijn. Gister was het ook wel echt een storm hoor, en met het dak dat we hier hebben klinkt het alsof je aan het kamperen bent (dan hoor je ook niks als het regent). Via die raampjes in onze kamer kwam er dus heel wat water naar binnen, en opeens zagen we dat er bij een plek uit het plafond een stroompje water kwam! Midden in Jennifers bed, heel handig. Emma’s bed was ook wel wat nat omdat die grotendeels langs de raampjes staat, maar niet zo als bij Jennifer. Mijn bed stond gelukkig aan de goede kant, dus zowel mijn bed als mijn spullen zijn droog gebleven. In de meisjeskamer scheen het pas echt erg te zijn; ik was te laat om het te zien maar die hadden een laag van 10 cm water in de hele kamer. En hun matrassen en sommige kleren liggen op de grond, dus dat was nogal een werk. Gelukkig was de bui wel snel voorbij, en door de warmte droogt de boel ook wel snel op, dus dat was dan weer een geluk bij een ongeluk.

De volgende ochtend (vandaag dus) vertrokken de Zweedse meisjes; na deze interessante laatste dag/nacht hier. De kamer was altijd heel vol, dus het is wel vreemd dat er nu zoveel ruimte is en dat ik weer alleen ben. Niet voor lang gelukkig, vrijdag komt Pita! Kijk er nu al enorm naar uit.

Tot het volgende verhaal!

Liefs Krista