Dag lieve mensen,

Wauw, ben jaloers als ik al die verhalen hoor over terrasjes pakken, ijsjes eten en lekker zonnen! Dat is hier wel anders; ten eerste zijn hier geen terrasjes, ten tweede nauwelijks ijs (maar dat zou ook wel snel smelten) en in bikini liggen is natuurlijk not done. Laatst zat ik met een paar kinderen foto’s op mijn camera te bekijken, toen we langs een paar foto’s van mij in bikini bij Lake Bosumtwi kwamen. Eva (meisje van 7 jaar!) zei toen op een heel misprijzend toontje dat ik alleen maar een broekje en zo’n klein topje aanhad. Nee, dat vond ze maar niks. Terwijl Momma hier vaak genoeg haar t-shirt uittrekt en dan vrolijk over het terrein rondloopt , dat kan natuurlijk weer wel. Misschien heeft het ook deels met leeftijd te maken, of met het feit dat ik door mijn huidskleur al genoeg opval. Gelukkig kan ik over een tijdje wel weer onbezorgd mijn bikini aan! :)

Afgelopen week is bij jullie natuurlijk de lente officieel begonnen. Op 23 maart werd er hier een geitje geboren (en de week ervoor natuurlijk al een katje), dus we doen niet helemaal voor Nederland onder. Ik kan ook echt merken dat het warmer wordt, helaas.. En nee, dat is niet gewoon een gevoel of aanstellerij! Pita is afgelopen weekend naar Mole National Park geweest (waar ik ook was, met de olifant-foto’s!) en had daar een Canadese vrouw ontmoet die al jaren in Ghana woonde. Die zei dat er tussen januari en maart/april een groot verschil in temperatuur is. Ik vond de ‘koude’ periode hier op zich wel warm genoeg, maar ik heb er helaas weinig over te zeggen.

De afgelopen week is eigenlijk heel rustig verlopen. Ik heb zowaar 2 pakketjes gekregen, wat echt een superleuke verrassing was! Helaas was 1 pakketje al opengemaakt, en hebben ze de chocoladerozijnen eruit gehaald (grrr..). Ik kreeg ook nog een kaart, verstuurd op 3 februari (ik kreeg hem dus op 20 maart).Van die post snap ik nog steeds niks, benieuwd of ik nog een paar keer voor verrassingen kom te staan.

Dinsdag ging ik met Pita, Rebecca (het kleinste meisje, 2 jaar) en Ceecee (een van de volwassenen hier dus), naar het ziekenhuis. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in, want de vorige keer zat ik er 6 uur te wachten met helemaal niks te doen. Maarja, ik ging uiteindelijk toch maar mee. Misschien omdat het meer een mededeling was dat ik meeging, dan een vraag. Rebecca was al een tijdje steeds wat ziekig, en het zou malaria kunnen zijn. Toen Pita en ik een klein uurtje met Rebecca buiten gewacht hadden, kwam Ceecee naar ons toe. De verzekering van Rebecca was verlopen, dus we konden nog niks doen. Gelukkig zei Ceecee dat wij wel met Rebecca naar huis konden gaan, pfoe.. De volgende dag ging ze alsnog naar het ziekenhuis, ze moest er zelfs een nachtje blijven slapen (Momma bleef bij haar). Op het moment dat Ceecee en ik haar wilden bezoeken, kwam Momma net met Rebecca weer thuis. De diagnose: malaria. Echt zielig hoor, zo’n klein meisje, ze moet vaak huilen en heeft ook weinig eetlust (terwijl ze normaal gesproken bijna altijd wel wil eten). Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voor ze zich weer een beetje goed voelt. Vanochtend hebben we haar wel naar school gebracht, dat is dan wel weer een goed teken. Wat een geluk dat we daar in Nederland nooit mee te maken hebben, bij die kleine kindjes is dat wel echt een eng idee..

Ik zal nog maar wat vertellen over de verschillen tussen Ghana en Nederland (die zijn er genoeg). Bijvoorbeeld als het gaat om school. Hier loopt iedereen in schooluniform, als het regent gaat niemand naar school (want dan blijven de leraren ook thuis), en als ze geen Engels praten in de klas moeten ze hun hand ophouden om geslagen te worden. Ik verbaas me soms over het niveau van de kinderen hier. De tweeling (Mary en Martha, 9 jaar), wil vaak wel even hulp bij het lezen. Ik krijg echter het gevoel dat ze niet ‘echt’ kunnen lezen, maar dat ze gewoon onthouden hoe bepaalde woorden eruit zien en op die manier bedenken wat er zou kunnen staan. Soms zeggen ze gewoon een woord waarvan ze denken dat het in de zin past (ik ga nu eten ipv ik ga nu spelen). Dan kunnen het dus woorden zijn die niet eens met dezelfde letter beginnen. Als ik dan bijvoorbeeld zeg: “Kijk, het begint met een S”, zeggen ze soms nog een woord dat met een P begint. Andere keren beginnen ze wel met dezelfde letter, maar dan gokken ze ook maar wat er zou kunnen staan. Stel dat er staat: ‘stop’, kan het heel goed zijn dat zij er ‘spelen’ van maken (hoewel dat dan helemaal niet in de zin past). Dat is best frustrerend, want het is toch onmogelijk om honderden woorden op zo’n manier in je hoofd te prenten? Ik vermoed dat de leraren hier vooral hun lesje opzeggen, maar weinig extra uitleg geven of leerlingen echt helpen als ze iets niet snappen. Ze durven het ook niet goed, ik zeg wel eens dat ze het gewoon moeten proberen en dat het niks uitmaakt of het fout is, maar dan komt er vaak nog niks uit. En ja, dat je op je 13de nog steeds niet weet hoeveel 2x2 is, is ook wel ernstig. Vraag me soms af hoe ze hun toetsen dan moeten halen, en hoe het zal zijn als het moeilijker wordt. Sowieso vraag ik me wel eens af wat voor toekomst deze kinderen tegemoet gaan, hoewel ze het hier helemaal niet slecht hebben. Maar de kids die niet goed kunnen leren.. Ze hebben nog niet veel huiswerk (maar ze zitten ook nog maar op wat wij de basisschool zouden noemen), dus heel veel zicht heb ik er ook weer niet op. Er is een jongen van 14/15, die is wel vaak aan het studeren, samen met Nana’s zoon van 19 jaar. Zij hebben binnenkort toetsen, maar zij zijn ook wel behoorlijk slim volgens mij. Van de rest weet ik echt niet goed op wat voor niveau ze zitten, behalve dan wat ik net vertelde.

Oh ja, jullie hebben het verhaal over de inbreker vast wel gelezen? Inmiddels zijn alle ramen aan de binnenkant van een soort metalen frame voorzien en is er een deur vervangen.Om nog een ‘overstroming’ in huis te voorkomen is de grond bij het hek nu opgehoogd, dus voorlopig moeten we wel veilig zitten. Geen halve maatregelen! De ventilator bij ons in de kamer wordt op dit moment gemaakt, we hebben hem Peter genoemd (het licht heet Inge en het buitenlicht Bo, die namen vonden we wel bij ze passen). Als het goed is kan Peter straks dus weer aan het werk, als ie weer hersteld is! (is ook wel nodig).

Nu zit ik samen met Pita in het internetcafe, het is nog heel rustig, wat ik wel prettig vind. Soms komen er hier echt rare mensen. Toen ik hier een keer was met de Zweden, was er iemand die maar door bleef praten over hoe God ons gestuurd had zodat hij ons kon ontmoeten (terwijl wij hem gewoon negeerden en rustig bleven computeren). Toen we naar buiten liepen kwam hij ons ook nog achterna, gelukkig konden we hem wel snel afschudden door hard door te lopen en hem weer te negeren. Hij dacht dat wij de drie wijzen waren (uit het Kerstverhaal), door God gestuurd. Tuurlijk joh. Een andere keer was er iemand heel enthousiast over Emma (een van die Zweden dus), hij zoende haar zelfs een paar keer op haar voorhoofd. Nou, daar bedank ik toch liever voor ;)

Hier laat ik het even bij, tot de volgende keer maar weer!

X Krista