Lieve leuke obruni,

Nog maar 5 weken en dan ben ik weer in Nederland! Ik zie nu al heel erg op tegen het afscheid nemen van de kinderen, maar ik probeer er nog maar niet teveel aan te denken. Het helpt niet echt dat we steeds weer de vraag krijgen: wanneer gaan jullie weg? - Over 4 weken - En wanneer komen jullie weer terug? - Ik weet nog niet of ik terugkom - JAWEL je moet het beloven!! - Dat kan niet want misschien moet ik die belofte dan breken - Ja dus als je het belooft, moet je wel komen, dus beloof het maar (enzovoorts).

We hebben deze week wel definitief onze sporen achtergelaten in het weeshuis: de gang bij het kindergedeelte hebben we helemaal geverfd! Twee wanden groen, twee blauw, met het motto van het weeshuis ('hope, love and compassion for all'), de naam van het weeshuis, en wat bloemetjes. Zaterdag mochten alle kinderen een kleur uitkiezen om hun handafdruk mee op de muur te zetten. Een paar jongens hebben toen netjes bij iedereen de naam eronder getekend en geverfd. Het resultaat is erg leuk en vrolijk geworden! Alle kids waren ook helemaal vrolijk en trots, zo leuk om te zien! Helaas was de hele gang niet goed op de foto te zetten, maar ik zal het stukje met de handafdrukken wel uploaden voor jullie.

De kinderen hebben sinds vrijdag vakantie, ze moeten op 2 mei weer naar school. Maar zo blij zijn ze er niet mee, ze gaan liever naar school. Zo heel veel is er niet te doen qua spelen; niemand die ze meeneemt naar de Efteling of die met ze naar het zwembad gaat. Waterballongevechten en hele middagen Monopoly spelen, zulke dingen zijn er niet bij. Het is dus vooral verveling, en verder betekent 'vakantie' ook dat ze meer klusjes moeten doen, dus ik snap wel dat ze dan liever naar school gaan. Grotere tegenstelling met Nederland kan bijna niet, toch?

Ik heb al vaker geschreven over alle ziekenhuisbezoeken, de laatste tijd doet het ziekenhuis goede zaken met ons weeshuis.
De kleinste, Rebecca, is gelukkig weer helemaal hersteld van de malaria en gaat alweer een tijdje naar school. Twee weken geleden echter moest een van de jongens (van een jaar of 12) naar het ziekenhuis, omdat hij uit een mangoboom gevallen was. Heel zielig, hij kon nauwelijks lopen en hij was heel stil, terwijl hij normaal altijd heel vrolijk is. Een paar dagen geleden is hij weer geweest om de hechtingen uit zijn wang te laten halen, gelukkig is ie nu weer helemaal de oude!
Volgende patient: Momma. Drie weken geleden zou ze een vriendin opzoeken die net een operatie achter de rug had, maar toen ze daar aankwam had ze enorm veel last van haar been, dus heeft ze uiteindelijk zelf een week plat gelegen daar. Thuisgekomen ging ze diezelfde dag nog naar het ziekenhuis en bleef daar een nachtje slapen. Ik ging nog even bij haar op bezoek; ik werd weer even licht in mijn hoofd dus ik zie het maar als teken dat ik echt NIET in een ziekenhuis terecht moet komen ;) Maar toen ik even ging zitten was alles weer prima, dus geen zorgen! Anyway, de volgende dag kwam ze weer thuis, ik geloof dat er iets met haar ruggengraat/zenuwstelsel was. Nu ligt ze al twee weken thuis op de bank, af en toe hinkt ze nog even naar buiten. Gister heeft ze de hele nacht gebeden, maar zo te zien heeft het nog niet echt geholpen.
Tot slot dan nog een meisje van vijf jaar; ze heeft een ontsteking in haar been (dat heel erg opgezet was). Ze kon niet of nauwelijks lopen, maar zij kreeg er alleen een kruidenprutje op. Als het schoongemaakt moest worden deed het haar zo'n pijn, ik kreeg gewoon kippenvel ervan. Echt verschrikkelijk om te zien, en dan is het nog wel een meisje dat ik eerlijk gezegd best vaak vervelend vind.. Het gaat nu steeds beter, wel echt een opluchting hoor! (hier kwam dus geen ziekenhuisbezoek aan te pas, maar om maar even aan te geven hoe vaak er hier 'gezondheidsproblemen' zijn).

Verder is er niet echt iets nieuws te melden. Hoe gaat het bij jullie? Zin in de zomer? Ik zal proberen wat zon op te sturen, hoewel die er nu ook minder is dan een maand geleden. En met de post hier weet je het natuurlijk ook maar nooit..

Liefs Krista