Lieve landgenootjes,

Mijn allerallerlaatste verhaal over mijn Ghana-avontuur.. Nu moet ik weer helemaal terug de Nederlandse maatschappij in ;)

De laatste dagen in Ghana (woensdagavond t/m zondagmiddag) verbleef ik dus in een hostel in Accra. Donderdag kreeg ik een kamergenootje (Ami), een Ghanees meisje dat al sinds haar zesde in de VS woont. We konden het goed met elkaar vinden, dus zijn we lekker uit eten geweest, hebben we voor 10 euro gebruik gemaakt van een zwembad van een superduur hotel (van minimaal 300 dollar per nacht) en zijn we nog een keer de grote winkelstraat afgelopen. Zaterdag regende het keihard toen we de winkelstraat wel weer gezien hadden, dus namen we een taxi naar ons hostel. Een paar meter voor het hostel stopte de chauffeur ineens.'Heel fijn, worden we alsnog behoorlijk nat' dacht ik. Toen zag ik pas waarom hij gestopt was: door de wind (gelukkig hebben we in NL betere daken, want zo hard waaide het helemaal niet?) was er een golfplaten dak van een huis 10 meter verderop gewaaid, en dat was midden op de weg terechtgekomen. Daardoor waren er ook wat telefoonkabels naar beneden gekomen. Bij ons hostel was de helft van het borderaf gewaaid; in plaats van 'Pink Hostel' stond er nu alleen nog maar 'Pink'. Het dak van ons hostel bleek niet bepaald waterproof, dus mijn rugzak was behoorlijk nat en de bagageruimte stond zowat blank. Wel een bijzondere afsluiting toch? Ik kon er wel om lachen; de Ghanezen zelf waren helemaal niet onder de indruk van wat er gebeurd was (behalve misschien de mensen van wie het dak was weggewaaid).

's Middags ging ik met de taxi naar het vliegveld. Ik had er niet veel zin in, meestal vind ik de mensen die bij het vliegveld werken niet erg aardig. Nou, daar zat ik er even goed naast! Elk mannetje waar ik langs moest zei heel vriendelijk goedenavond, hoe gaat het, wanneer kom je terug/kom je terug, wat vind je van Ghana? Toen kwam ik bij Immigratie; 'nu gaan we het krijgen' ging er door mijn hoofd. Mijn visum was eigenlijk 1 dag tekort, maar gelukkig zei hij daar niks over. Ik vond hem iets minder vrolijk dan de voorgaande mannetjes, maar ook niet echt onaardig. Opeens vroeg hij of ik nog eens naar Ghana terugkwam. Ik antwoordde dat ik dat nog niet wist, misschien wel.. Vervolgens schreef hij zijn telefoonnummer op een briefje, daaronder had hij geschreven 'Krista please call me, so that this friendship will hold'. Hahaha, dat was wel het laatste wat ik van iemand van Immigratie had verwacht! Zo zie je maar, met een beleefde 'goedenavond' en een glimlach kom je heel ver! (in Ghana tenminste wel). Hierna moest ik door de douane; heb ook meteen vrienden gemaakt met de fouilleerdame. Ik had een t-shirt aan: 'Make fufu, not war' en op de achterkant stond 'You're invited' (dat is beleefd om te zeggen als je in iemands bijzijn aan het eten bent). Ze kon er wel om lachen, en daardoor ik ook ;) Echt een fijne manier om afscheid te nemen van Ghana; van die vriendelijkheid kunnen wij Nederlandertjes (jullie niet hoor) nog heel wat leren! Op Schiphol werd ik opgehaald door pap, mam en mijn lieve beste vriendinnetje. Later die dag kreeg ik nog wat bezoek, was heel leuk thuiskomen!

Het voelt eigenlijk alsof ik nooit ben weggeweest, wat natuurlijk wel raar is. Maar ik herkende mijn kamer en ouders nog gewoon, dusja ;) Toch zijn er wel wat dingen waar ik nog aan moet wennen. Soms loop ik een beetje raar, omdat ik mijn voeten dan net iets te ver optil, omdat ik gewend ben dat de grond ongelijk is (wat hier natuurlijk helemaal niet zo is). Verder moest ik in Ghana echt erin stampen om altijd alles met rechts te doen, nu moet ik dat er dus weer uitstampen. Ik denk nog best vaak als ik eten pak met links, of geld aanneem bij de winkel: Oh nee, niet met links, dan denken ze dat ik een viezerik ben! Oh nee, dit is Nederland, hier mag dat wel gewoon. (aangezien ik linkshandig ben heb ik wel veel moeite gedaan het erin te stampen, ik wilde niet dat iedereen dacht dat ik dezelfde hand voor zowel de wc als eten gebruikte). Ik word niet meer overal nagestaard; niemand die me hier 'obruni' noemt. De hele korte broekjes en rokjes waren ook even een mini-shock, als je die met Ghaneze ogen bekijkt denk je 'dat kan echt niet'. Het valt me op dat hier echt veel mensen roken, in Ghana heb ik hooguit 7 mensen zien roken (en ik heb toch echt heel veel mensen gezien!). (Roken wordt daar enorm afgekeurd). Ik heb maar niet geprobeerd om hier een vreemde goeiemorgen te wensen, waarschijnlijk zou diegene: a) denken dat ik gek was, b) denken dat me zou vergissen, c) denken: hou je mond, ik ben geen ochtendmens! Alles is hier superstrak georganiseerd, over elke millimeter inrichting is nagedacht, je ziet nauwelijks afval op straat liggen en het rode stoffige zand ontbreekt. Ik geniet heel erg van kaas, vlees (1 keer per maand een heel klein stukje, vond ik toch wel erg weinig), melk, mijn Friends-dvd's, mijn reallife friends natuurlijk, uitgaan, westerse muziek, mijn eigen kamertje, mijn vrijheid...
Wat ik van Ghana mis? DE KINDEREN!!!! Verder het zonnetje (hoewel afwisseling ook wel fijn is, en 35 graden is ook wel erg veel), de vriendelijkheid van de mensen, de mooie natuur (als je de plastic zakjes wegdenkt), de positieve instelling van de mensen, de kleurrijke kleding, reizen met de trotro, het gemak dat je vanuit de trotro zo even een gekookt eitje kunt kopen, de bijzondere kerkdiensten, het idee dat alles 'normaal' is (geiten bovenop een busje, een taxi vol kippen etc).. Alleen die blanken, dat zijn toch rare dingen! ;)

Ik wil jullie bedanken voor al jullie lieve reacties, mailtjes, kaartjes, pakketjes, en financiële & mentale steun!! En natuurlijk bedankt dat jullie me gevolgd hebben tijdens mijn reis, hoop dat ik jullie heb vermaakt met mijn verhalen.

Heel veel liefs en drie Hollandse zoenen,

Krista xxx