Toch weer op reis

Hallo allemaal,

Bereid je maar voor, want hier komt ze weer hoor! Ik had gepland om eerder een verhaal te posten, maar dat is niet gelukt; jullie zullen wel lezen waarom.

Ik ben net een uurtje terug in het weeshuis; dit weekend heb ik namelijk weer een beetje gereisd J

Het plan was om dit weekend naar een meer te gaan (Lake Bosumtwi) met Elizabeth, een aantal vrienden van haar en Caro (mijn vriendinnen uit de introweek dus). Caro heeft een andere telefoonprovider dan wij, dus komen de smsjes vaak niet aan. Daarom hield ik haar op de hoogte via Facebook, want op donderdag was nog steeds niet duidelijk hoe laat we ernaartoe zouden gaan, in welk hotel, enz. Op donderdagavond belde Elizabeth me, dat haar groep vrienden dit weekend toch niet kon. Dus of wij het goed vonden om er dan volgend weekend naartoe te gaan. Op woensdag was onze internetcredit op, en we hadden nog geen nieuwe, dus ik kon Caro nog niet bereiken. Vrijdagochtend hebben we toen credit gekocht, en op het moment dat ik Caro op Facebook een bericht aan het schrijven was, belde ze me. Dus ik vroeg haar of ze het okee vond om dan volgend weekend naar het meer te gaan. Nou nee, want ze was al onderweg naar Kumasi! (Ze woont in Swedru, dat is zo’n 4 of 5 uur naar Kumasi, waar het meer vlakbij is). Om een lang verhaal kort te maken, toen is ze maar naar mij toegekomen en heeft ze hier geslapen (we wisten nog een matrasje in de kamer te proppen). Elizabeth en een vriendin van haar zouden zaterdag ook naar Techiman komen om een project te bezoeken dat door een Nederlandse dokter gestart is. Het heet ‘Hand in Hand-project’; er wonen zo’n 50 gehandicapte kinderen, die onder andere weven en sierraden maken. Caro en ik besloten om daar ook maar naartoe te gaan, dan zagen we Elizabeth tenminste nog en het leek ons ook wel interessant. Het was inderdaad wel boeiend om te zien, maar aan de andere kant is er niet heel veel te doen. Caro en ik wilden niet te laat weg, want we wilden hierna naar het meer toegaan. Elizabeth en haar vriendin besloten om toch maar niet naar het meer te gaan na een hele poos twijfelen, dus het verliep allemaal nogal chaotisch. Eerst namen we met z’n allen een taxi; waarvan de achterklep opens openvloog terwijl we aan het rijden waren en Caro’s tas daardoor naar buiten geslingerd werd (gelukkig niemand geraakt en niks kapot). Toen scheidden onze wegen (om het maar even dramatisch te zeggen); wij konden gelukkig al snel met de trotro naar Kumasi, alleen daar moesten we wel een tijd wachten. En het was zo warm, we moesten in de volle zon wachten en de trotro was natuurlijk net vol op het moment dat wij aan de beurt waren. Het was dan ook al redelijk laat toen we eindelijk in de buurt van het meer kwamen; we hadden geen hotel gereserveerd o.i.d. dus we maakten ons wel een beetje zorgen. Maar toen we uit de trotro stapten kwam er een Amerikaan op ons af (Alex) die daar in de buurt woonde en vroeg waar we naartoe wilden. Hij gaf ons de namen van een aantal hotels, en toen zei hij dat we ook wel bij hem mochten overnachten. Hij kwam zo betrouwbaar over en het was al zo laat, dat we dat uiteindelijk maar gedaan hebben. En daar hebben we geen spijt van gehad! Hij heeft een huis met een heel mooi uitzicht op het meer, en gewoon met een douche en normale wc. Als avondeten gingen we taco’s maken! Nooit gedacht dat ik dat hier in Ghana zou eten, en het was me toch lekker! Als toetje zelfs een paar Oreo’s, beter kan het gewoon niet. Hij heeft een soort van driepersoonsbed (hij ‘werkt’ voor het Peace Corps, die hebben dat geregeld) waar wij in mochten slapen en hij ging zelf op een matje op de grond liggen. De volgende dag ging hij Amerikaanse pannekoeken voor ons maken, hij had zelfs een soort siroop om er op te doen. (Het klinkt voor jullie misschien overdreven dit alles, maar na 2.5 maand alleen rijst en spaghetti is dit echt geweldig!). We bleven nog een tijdje om te wachten op 2 vriendinnen van hem (ook van Peace Corps), maar dat duurde wat lang dus gingen we zelf maar op pad. Caro geeft les en moest dus vandaag weer naar huis, en omdat het zo ver is zou ze rond 12.30u echt wel weg moeten gaan. We namen het pad dat Alex normaal neemt; was een soort van survival. Heel steil, losse stenen en bladeren, en ook best wel ver. Niet heel prettig op je slippers, daarom liep ik ook in de vijfde vertraging. Na een tijdje kregen we allebei wel last van onze bovenbenen die wat trillerig waren, wel een goede training voor je spieren dus. Beneden aangekomen liepen we meteen maar naar een soort resort, daar kon je wel rustig bijkomen had Alex gezegd. Was eerst wel 3 km lopen in de volle zon, maar toen we er kwamen was dat het wel waard! Het meer is waarschijnlijk ontstaan door de inslag van een meteoriet, het zand dat op de bodem ligt is zwart en het is omgeven door Bergen. Zo mooi! Wat wel grappig was, was dat er een hele groep Ghanezen al was (denk dat het een soort verjaardagsfeest was) die ook een aantal bekende spelletjes ging doen. Iedereen kent ‘koekhappen’ wel, dat deden zij ook (maar dan met brood, denk niet dat ze hier ooit van Peijnenburg gehoord hebben) en later gingen ze zaklopen. We wisten eerst niet of we wel zouden gaan zwemmen (we trekken alleen met onze huidskleur al genoeg aandacht en daarbij kunnen de meeste Ghanezen niet zwemmen, daarom was er verder ook niemand in het water), maar we waren wel toe aan wat verkoeling, en het water was zo helder dat het ons geen probleem leek. We hebben ook nog even een mini-fotoshoot gehouden, altijd leuk ;) Later kwamen Alex en de twee vrouwen van het Peace Corps ook, wat wel gezellig was. Toen ook nog even geluncht (wel heel erg duur, alles was 10 Cedi, je kunt vaak voor 2 Cedi hetzelfde krijgen). Ik heb meteen mijn kans gegrepen: kip met patat (dat kom je hier namelijk niet heel veel tegen). We hadden onze gastgezinnen verteld dat het heel lasting was om vervoer te krijgen en dat we anders in het donker moesten reizen, dus of het goed was als we hier nog een nachtje bleven. Slecht, ik weet het, maar na al die moeite is 2 uurtjes bij het meer toch wel heel erg wenig. In ieder geval vonden ze dat goed, dus konden we rustig genieten. Aan het eind van de middag liepen we weer terug in de hitte (volgens mij ben ik echt liters aan vocht verloren die dag). Alex ging weer naar boven klimmen, maar dat zagen wij echt niet zitten dus namen we een taxi. Toen duurde het een tijd voor we de deur open konden krijgen, maar na een tijdje klungelen lukte het alsnog. De twee vrouwen vertrokken al snel weer; zij moesten nog terug reizen en het was al vijf uur geweest. Een tijdje later kwam Alex ook aan, kwamen zijn (enige) buren even gedag zeggen, toen begon het te onweren en viel de electriciteit uit, en gingen we ons avondeten klaarmaken. De buren hadden fufu gebracht, maar dat krijg ik echt niet weg, dus ging ie voor mij noodles maken. Ook nog een salade, echt een luxe weekend dit! De electriciteit bleef de hele avond uit, dus met zaklampen en zelfs zo’n ‘hoofdlamp’ (wat mijnwerkers dragen) hebben we de afwas gedaan. Voor het slapengaan hebben we zelfs nog een film gekeken, Love Actually. Het is zo fijn om na al die tijd gewoon even lekker westers te doen, dat kan je je echt niet voorstellen als je in Nederland bent. De volgende dag (vandaag dus) zijn we rond 8uur gaan lopen, hopend op een taxi naar het dichtstbijzijnde dorp. Op de achterbank zaten 4 mensen gepropt, en Caro en ik deelden de passagiersstoel (ik kan je zeggen, dat is niet erg ruim). Maarja, dit is Afrika, en het was niet ver dus het viel allemaal heel erg mee. De trotro naar Kumasi hadden we zo gevonden, daar zwierven we nog wat over de markt rond, op zoek naar een soort van pindakaas, die we op het eind dan toch vonden. In Nederland vind ik de markt wel leuk, maar hier eigenlijk niet. Het is enorm groot, het lijkt net een mierennest want overal zijn mensen, kraampjes, mensen die op de grond hun spullen verkopen, anderen die hun koopwaar op hun hoofd dragen, het is heel smal en ook ontzettend warm. En de geur van vis en vlees dat ze daar aan het snijden/hakken zijn helpt ook niet echt, net als bijvoorbeeld de varkenspoten die er liggen voor de verkoop. Na ons ontbijt namen we afscheid, Caro moest naar een heel ander trotrostation (ze moest er zelfs met de taxi naar toe), terwijl ik geluk had. Mijn trotrostation was vlakbij en ik was de laatste passagier (ze vertrekken pas als de trotro vol zit, dus als je de eerste bent moet je soms lang wachten). Rond 13.30u kwam ik thuis aan, home sweet home!

De twee Zweedse meisjes bleken vorige week zondag allebei malaria te hebben en sliepen toen een paar nachten in een dokterskliniek. Nu is de ene helemaal genezen, de ander moet nog een paar dagen medicijnen blijven slikken. Heb ze wel twee keer bezocht want ik vond het wel zielig, maar toen ik thuiskwam en een mug zag vliegen ben ik me wel meteen als een gek met Deet gaan insmeren haha. Ik miste ze niet echt; ze blijven namelijk voortdurend Zweeds praten tegen elkaar. Ik probeer wel eens een gesprek te beginnen, maar dan is het een kort antwoord dat ik terug krijg, terwijl ze daarna genoeg tegen elkaar te vertellen hebben in het Zweeds. Ze zijn gewoon niet geinteresseerd in mij (ook niet in ons gastgezin, alleen in de kinderen) en betrekken me ook bijna nooit ergens bij. Dus in dat opzicht ben ik hier nog steeds alleen. Ik had er denk ik toch meer moeite mee dan ik eerst dacht. Ik was zo blij toen ik Caro weer zag; ze had ook nog eens salamiworstjes meegenomen die haar moeder gestuurd had, en toen kreeg ik ook nog eens een hele leuke mail van een Nederlands meisje dat over ruim 2 weken mijn kamergenootje wordt! En na dit weekend heb ik helemaal niks meer te klagen, alles bij elkaar heeft het me wel weer even een boost gegeven.

Voor nu weten jullie wel weer genoeg denk ik, binnenkort komen er weer wat foto’s aan!

Liefs van een gelukkig meisje dat behoorlijke spierpijn heeft ;)

Het dagelijkse leven

Maatche (goedemorgen) allemaal,

Het is wel weer tijd voor een nieuw verhaal vond ik. Deze keer niet over een of andere reis die ik gemaakt heb, maar over mijn dagelijkse leven hier. Daar had ik nog niet echt wat over geschreven en ik kreeg een paar keer de vraag of ik dat kon doen, dus bij deze. Ik heb het steeds over ‘wij’ en ‘ons’, daarmee bedoel ik dus de Zweedse meisjes.

Zo ziet een normale dag er ongeveer uit voor mij:

6.00u: de wekker gaat. Ik ben eigenlijk altijd al wakker dan, laatst al om 4.30u (heel fijn).

6.15u: we gaan naar achter, waar ze de kinderen aan het wassen zijn. Wij helpen door ze in te smeren met crème en ze aan te kleden. Soms moeten we de kleintjes daarna even helpen met eten. Hun ontbijt bestaat meestal uit een bepaalde pap en wat koekjes om erin te dopen.

6.50u: onze taak zit er even op en we gaan zelf ontbijten, altijd brood (heb laatst boter gevonden, van Blue Band nog wel!) en thee.

7.15u: even tandengepoetst, daarna weer naar achteren om te helpen de kleintjes hun schooluniform en schoenen aan te doen. De oudere kinderen zijn dan al vertrokken, meestal gaan ze rond de tijd dat wij gaan ontbijten.

7.30u: Ceecee en ik brengen de 3 kleinsten naar school, Emma & Jennifer & Ellie (het oudste meisje hier, die niet naar school gaat helaas) brengen de iets oudere kinderen weg.

7.50u: Weer thuis. Het verschilt een beetje per dag wat ik dan doe. Meestal wat dingen uit het volgende rijtje: kinderbordjes afwassen/Ellie helpen met de was/’gewone’ afwas doen/mijn eigen was doen (gelukkig is 1 keer per week voldoende)/internetten/lezen/reisdagboek bijschrijven/muziek luisteren/naar het centrum om wat te kopen of foto’s te uploaden in het internetcafe/lunchen.

14.30u: De kinderen van school halen, meestal doe ik weer de kleinsten maar soms doet de tweeling dat en dan ga ik mee om de anderen te halen; die zijn denk ik een jaar of zes/zeven.

14.50u: We zijn weer thuis, de kinderen krijgen hun eten en meestal ga ik dan douchen, want zo op het midden van de dag is het heel erg warm, en het is hier altijd stoffig dus dan is het ook wel nodig.

Wat ik daarna doe verschilt ook een beetje per dag; bij de kinderen zitten/internetten/slapen (als ik een slechte nacht heb gehad ;)), Ellie helpen met koken door bijv de tomaten te snijden.

Rond 17u (kan ook een uur eerder zijn natuurlijk) gaan ze de kinderen weer wassen, soms vragen ze mij of ik wil wassen maar meestal hoeven wij ze alleen maar weer in te smeren en aan te kleden.

Meestal rond een uur of zes krijgen de kinderen hun avondeten en is dat van ons ook (bijna) klaar. Na het eten gaan we dan naar de tv-kamer waar de meeste kinderen al zitten. Vanwege de Africacup keken we vaak naar voetbal, maar dat is nu afgelopen. (Voor de geinteresseerden: Ghana is vierde geworden, had eigenlijk meer van ze verwacht maarja). Het is niet zo dat iedereen heel braaf en stil zit te kijken hoor, meestal zijn we ook met ze aan het spelen terwijl de kleintjes inmiddels op de grond liggen te slapen. Gezellig chaotisch dus. Laatst kwamen een paar van de oudsten met een spel aanzetten, het lijkt heel erg op mens-erger-je-niet. Ze vonden het erg leuk als ik meedeed omdat ik steeds verloor, maar gister ging het eindelijk een keertje goed! ;)

Om 20.30u zijn we vaak wel moe en gaan we naar bed; de (oudere) kinderen gaan geloof ik om 21u. Snap niet hoe ze dat kunnen, want zij staan al om 5 uur op..

Jullie zien wel, het valt heel erg mee met hoe hard ik moet werken; jullie werken allemaal een stuk harder denk ik ;)

Ik zal meteen ook maar even wat vertellen over wat er hier allemaal normaal is maar wat wij in Nederland niet zo kennen. Het belangrijkste is toch wel het geloof. Overal kom je het tegen. In deze region (maar ik geloof sowieso in heel Ghana) vind je vooral christenen, er zijn ook moslims en aanhangers van traditionele Afrikaanse geloven maar dat zijn kleinere groepen.

Kerken vind je overal; de gebouwen zijn wel anders natuurlijk, niet zo groot als bij ons en ook niet met torentjes. Er zijn hier miljoenen mini-winkeltjes, soms staat er iets op als ‘Grace of God-shop’. Op de ramen van taxi’s staan vaak teksten, die soms ook een religieuze boodschap hebben (Thank you Jesus, bijvoorbeeld). Op tv heb ik al heel wat shows voorbij zien komen waarbij de pastoor de duivel ging uitdrijven bij mensen. Dan riep hij iets in de trant van: “I command you, OUT, OUT, OUT! En die mensen lieten zich dan op de grond vallen, soms schreeuwend, lagen daar even te kronkelen en even later waren ze dan genezen. Een keer spuugde iemand een heleboel uit, daar werd op ingezoomd (toen we zaten te eten, lekker dan) en dat was dan de duivel die zijn lichaam verlaten had. Heb ook een keer een interview gezien met iemand die elke dag een paar markeerstiften at en volgens eigen zeggen met Gods hulp was afgekickt. Ik had natuurlijk die periode dat ik me steeds niet goed voelde. Toen het weer wat beter ging, zeiden ze ook: “Oh good, thanks to the grace of God“. Afgelopen zondag zou iedereen naar de kerk gaan natuurlijk, maar om wat voor reden dan ook bleven ze toch thuis (terwijl ze allemaal hun mooiste jurk/pak/overhemd enz aan hadden). Toen hadden we een soort eigen kerkdienst, een van de oudere jongens ging preken (was wel half grappig bedoeld) en verder gingen ze bidden en heel veel liedjes zingen. Over liedjes gesproken, alles wat ze hier zingen is gospel. Toen de kinderen me zagen met mijn mp3 waren ze natuurlijk wel geinteresseerd, maar ik kreeg al snel de vraag of ik er ook gospelmuziek op had staan (waarop ik ze moest teleurstellen). Ellie vindt het leuk om vragen aan ons te stellen en dan steeds te zeggen: waarom? Zo vroeg ze aan Jennifer (die half Filippijns is, dus lichtgetind): waarom heb jij donker haar? Omdat mijn moeder donker haar heeft. Waarom heeft jouw moeder donker haar? Omdat ze van de Filipijnen komt. Waarom komt ze daarvandaan? Omdat haar moeder daar geboren is. En zo ging het nog een tijdje door. Toen vroeg ze weer: waarom heb jij zwart haar zoals mij? Toen zei Jennifer: omdat mijn moeder me dat gegeven heeft. En om die opmerking lacht Ellie nu nog steeds, toen ze het aan Ceecee vertelde moest die ook lachen. Je hebt donker haar omdat God dat natuurlijk aan je gegeven heeft, niet je moeder! Ze vinden niet-christenen geloof ik nogal onwetend (misschien zelfs dom?). Ceecee zei laatst dat de wereld binnenkort waarschijnlijk tot een eind komt, omdat er steeds meer ongelovigen/andersgelovigen komen. En die gaan allemaal naar de hel natuurlijk. Het is echt interessant om erachter te komen hoe zij alles zien, alleen moet ik wel zeggen dat er bij hun geen enkele ruimte is voor iets anders dan hun eigen geloof/ideeen. Ik snap nog steeds niet hoe ze het vele slaan en hun geloof kunnen combineren, want Jezus was behoorlijk vredelievend toch?

Als ik het toch over slaan heb; zondagavond ben ik behoorlijk geschrokken. We zaten in de tv-kamer toen Momma binnenkwam (ze komt daar bijna nooit) met een aantal van de stokjes die ze hier gebruiken om te slaan. Eerst zei ze behoorlijk boos iets in Twi, dus dat konden wij niet verstaan. Daarna zei ze: “Sorry, but I have to do my job”. Ik had haar nog niet eerder zien slaan, en ik hoop dat dit de eerste en laatste keer is dat ik dat zie. Ze sloeg de jongens een paar keer met de stokjes op hun rug; echt heel hard. Je horde het ‘woesh’ geluid, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Een van de jongens moest huilen en wilde eerst niet opstaan, ik zat vlakbij hem en durfde er niet eens naar te kijken. Nadat ze hem geslagen had ben ik de kamer uitgelopen, ik kon het niet meer aanzien. Wat zij doet is gewoon lijfstraffen geven, dat kan je echt geen ‘opvoedende tik’ meer noemen. Later bleek dat ze hen geslagen had omdat hun kamer niet netjes was of zoiets dergelijks. Hoop dat ik dat niet nog een keer hoef mee te maken, en vooral dat ze gauw stoppen met al dat slaan! Het kan nog erger; van een Fins meisje dat we tijdens onze rondreis ontmoet hadden hoorde ik wat zij had meegemaakt. Ze werkte op een school voor straatkinderen, de leraren waren vroeger zelf ook straatkinderen geweest en waren helemaal niet opgeleid voor dit werk. Maar ze moeten na de middelbare school iets voor de maatschappij doen, om het zo te zeggen, en een van de opties is om dan leraar te worden voor een jaar. (Ex)Straatkinderen hebben natuurlijk een heel hard leven achter de rug, dat ze jammer genoeg doorgeven. Toen een jongen uit haar klas opstond, volgens de leraar zonder toestemming, moest hij op zijn knieen gaan zitten. Vervolgens sloeg de leraar hem met een stok op zijn adamsappel. Echt om misselijk van te worden. Dat Finse meisje barstte toen in huilen uit en riep dat hij moest ophouden, maar hij lachte haar gewoon in haar gezicht uit. De kans is denk ik groot dat die straatkinderen zelf zo ook worden, dus ik vraag me af hoe lang dit nog door zal gaan..

Hier laat ik het even bij, de volgende keer heb ik vast weer wat leuks te vertellen ;)

Liefs Krista

Naar het noorden

Maaha (goedemiddag) allemaal,

Hoe is het daar in het enorm koude, witte Nederland? Hoorde al berichten over misschien zelfs een Elfstedentocht, vliegtuigen die niet meer gingen etc. Het zal wel voor behoorlijk wat overlast hebben gezorgd. Voor mij is het een beetje moeilijk voor te stellen, ik ben dus een paar dagen naar het noorden geweest en daar was het niet normaal warm, na 10 uur ‘s ochtends wilde je echt niet meer naar buiten.

In mijn vorige verhaal noemde ik het al; we gingen naar een echte Ghanese begrafenis! De moeder van Nana was overleden en wij mochten dus ook komen. Afgelopen donderdag vertrokken we al heel vroeg. Momma (mijn gastmoeder dus, laat ik haar maar even zo noemen, want mama staat zo raar) had gezegd dat we rond 3 uur moesten opstaan, want om 4 uur zouden we vertrekken. Dus iets na drieen ging de wekker. En je raadt het al, we vertrokken hier van huis na 04.30u. We werden met de auto naar de bushalte gebracht (10 minuutjes rijden), en na 5 minuten kwam de bus aanrijden. Het was gelukkig wel een redelijk luxe bus, hoewel ik niet echt beenruimte had vanwege mijn rugzak. Even na zessen vertrokken we, toen waren we dus al drie uur op. De reis ernaartoe verliep verder prima. Voor wie het leuk vindt om te zien waar ik nou eigenlijk heen ben geweest: het dorpje waar wij zaten heet Wulugu. Maar dat is heel klein, dus dat zal je niet op de kaart vinden denk ik. We begonnen natuurlijk in Techiman, en via Tamale ging de bus naar Bolgatanga, dat is een grote stad vlakbij Wulugu. Nana was al een paar dagen eerder erheen gegaan, dus het was wel leuk om haar weer te zien. Zowel Nana als Momma komen hier vandaan. Ze leefden hier op een compound; een kleine leefgemeenschap. De huizen waren in een vierkant geplaatst, met in het midden een binnenplaats. Wij (de vrijwilligers) kregen de kamer die zenormaal gesproken ook voor de vrijwillgers gebruiken, maar die waren er op dit moment niet. We hadden ook onze eigen douche. Nouja, dat is dus een net te laag stenen muurtje met een paar emmers water en een kleiner schaaltje, dat je gebruikt om het water over je heen te gieten. Dat had ik al eens eerder gehad, toen we naar het Mole National Park gingen (heb al eens een foto daarvan geplaatst). We waren wel behoorlijk moe door de reis (7 uur rijden) en het vroege opstaan, dus hebben we de rest van de dag vooral in die kamer gezeten. Met ventilator, maar toen we tussendoor even naar buiten gingen om het dorp te verkennen deed hij het niet meer omdat de electriciteit was uitgevallen. Ik kan jullie vertellen, in het noorden is het nog een stuk warmer dan waar mijn project zit! Dus ik ben heel blij dat ik een stuk zuidelijker zit, want door die warmte is het moeilijk om het ‘zware' werk (zoals kleren wassen) te doen. Momma had haar eigen kamer, maar ze gebruikte wel onze douche. En dat deed ze dus ‘s avonds laat. Niet heel fijn, want in die kamer stond mijn bed, en ze was niet bepaald zachtjes. Ze zat soms wat te mompelen, te rochelen, haar neus te snuiten en natuurlijk zich te wassen, dus ik was blij als ze klaar was (want zo ging het elke avond).

De begrafenis zou pas vrijdagavond/nacht beginnen, dus we hadden de hele vrijdag nog om wat te doen. Momma stelde voor dat wij met zn drieen naar Bolgatanga (die grote stad vlakbij dus) zouden gaan en ook naar Paga, wat ik zo zal uitleggen. Er kwam een kennis van haar met ons mee omdat wij de omgeving natuurlijk helemaal niet kennen, we moesten alleen wel alles voor hem betalen; transport, eten etc. We gingen eerst naar Paga toe, een klein dorpje dat nog noordelijker ligt, bijna op de grens met Burkina Faso (iedereen weet natuurlijk waar dat ligt ;)). Dit dorp staat bekend om haar krokodillen. Er is een grote vijver/meertje waar enorm veel krokodillen in leven, die aan mensen gewend zijn. De mensen hier geloven dat deze krokodillen de geesten van hun overleden voorouders zijn, dus zijn ze hier heilig. Ze gaan er zelfs wel eens naartoe om ze om raad te vragen (ben wel benieuwd wat voor antwoord je dan krijgt van ze en hoe). Zoals ik al zei, ze zijn aan mensen gewend en je kunt dus met ze op de foto. Eerst moesten we echter geld betalen; entrée + gebruik van camera + een kip/kuiken (zegmaar een kip die nog in de puberteit zit, ze was nog niet volwassen). De man hield die kip aan haar vleugels vast en zwaaide een beetje ermee rond, zodat dat beest wat ging piepen. Daar zou dan wel een krokodil op afkomen. Na een tijdje hadden ze er eentje gevonden; hij lag daar met zijn bek wijd open maar verder wel heel rustig. En toen gingen we dus omstebeurt met hem op de foto. Eerst mocht je zijn staart vasthouden, daarna in een soort hurkzit erboven hangen (ze zeiden er wel bij dat je zijn rug niet moest aanraken, geen idée wat er dan zou gebeuren maar ik heb het risico maar niet genomen). Het was eigenlijk niet eens heel eng, maar het scheelde wel dat je zijn bek niet van dichtbij zag denk ik. Natuurlijk is het wel een risico, want het kan fout gaan. Toen we op reis waren en we in Han's Cottage verbleven, kon je ook op de foto met een krokodil. Ik was toen alleen met Caro en zij durfde niet, daarbij was er een krokodil die ons de hele tijd volgde dus dat was een beetje eng. Ongeveer een week of misschien twee nadat wij daar weer vertrokken waren, is er een ongeluk gebeurd. Ik heb van iemand gehoord dat er twee jonge mannen zijn gedood door een krokodil, of dat echt waar is weet ik niet, maar er is in ieder geval iets gebeurd waardoor het vanaf nu verboden is daar. Paga staat wel echt bekend om de krokodillen; en hoe vaak krijg je deze kans nou? Een man die daar werkte liep ook zo het water in, waar een paar krokodillen lagen (voornamelijk kleintjes maar toch) om de staart van een grote krokodil te pakken en daarmee heen en weer te zwaaien; het beest deed verder niks. Maar weer even verder; toen we allemaal op de foto waren geweest zeiden ze dat we met zn allen weer erbij moesten gaan zitten voor een groepsfoto. Dus wij vrolijk poseren, toen die krokodil ineens een stuk omhoog kwam. Dat kwam doordat die man de (levende) kip in zijn bek goodie; daar schrokken we toch wel even van haha. Intussen kwam er van achter ons een kleine krokodil het water uitgekropen. ‘ Hij gaat ons toch niet aanvallen he?' dacht ik. Maar toen de man een steentje op z'n kop gooide ging hij gelukkig weer terug het water in.

Na dit hele gebeuren kwam er een man naar ons toe met foto's van traditionele kleding, hutten enz. Of we die misschien wilden zien? Hij zei dat hij geen entrée o.i.d. aan ons kon vragen omdat we vrijwilligers waren. We waren wel benieuwd, dus liepen we mee. Was wel leuk om even te zien, een hut waar wat archeologische voorwerpen lagen, eentje waar vrouwen bevallen (en een week in moeten blijven met hun baby), een uitkijkpost en we mochten op de ‘queens stool' (koninginne-krukje) zitten, die was dus voor de belangrijkste vrouw. Toen probeerde hij nog wat traditionele spullen aan ons te verkopen, zoals bepaalde tassen en sierraden, maar dat hoefden we niet zo nodig. Daarna moesten we dus alsnog betalen; om alles in deze staat te houden. We keken elkaar aan, want geen idée hoeveel je dan moet geven. De jongen die met ons mee was zei dat we hem 5 Cedi (2.5 euro) moesten geven. Oh nee, nee dat is niet genoeg hoor. Voor hun drie? Ze hadden zelf misschien wel 10 Cedi willen geven. Dus geef maar 10 Cedi. Dat hebben we uiteindelijk maar gedaan, maar ik vond wel dat hij ons nogal voor de gek had gehouden. 'Ik mag geen geld aan jullie vragen' en dan 'nee je moet minstens dit bedrag geven'. Maarja, niks meer aan te doen.

Daarna gingen we met onze taxi naar Bolgatanga en gingen we daar lunchen. Het was dus weer enorm warm, dus zijn we daarna maar met de trotro naar huis gegaan. De rest van de dag vooral in onze kamer gehangen, want er was verder ook niks te doen in het dorp. Nog heel even de markt bekeken, maar daar was je na 5 minuten ook doorheen..

De volgende dag (zaterdag) was de begrafenis. Toen ik Momma vroeg hoe laat we erheen zouden gaan, zei ze dat we rond 9 uur zouden vertrekken. Dat werd 11 uur. We hadden speciale kleren hiervoor laten maken, omdat er een bepaald patroon voor deze begrafenis was afgesproken. In Techiman hadden we dus de stof gekocht en de buurvrouw heeft er voor ons kleren van gemaakt; we mochten zelf uitkiezen hoe die eruit moesten zien. Ik had verwacht dat iedereen die stof zou dragen, maar dat was maar een klein groepje. De meeste mensen hadden gekleurde jurken of overhemden aan, sommige mannen waren in een traditionele Afrikaanse ‘jurk' gekleed. Het was dus al begonnen toen wij aankwamen en werd buiten gehouden. Eerst waren er een aantal vrouwen aan het zingen, en er werd gitaar gespeeld en gedrumd. Wel een stuk vrolijker dan bij een Nederlandse begrafenis! Toen hield Momma een kort woordje (in hun eigen taal, dus geen idée wat ze heeft gezegd), en daarna volgde e r en lange preek. Die ging voornamelijk over hoe dankbaar we God moeten zijn, over hoe belangrijk het geloof is, enz. Mevrouw .. is overleden omdat haar tijd gekomen was, niet als straf van God. En verder werd de overledene niet meer genoemd. Toen nog wat gezang, we moesten een kleine donatie geven en rond 13u liepen we weer terug naar huis. ‘s Middags weer niks gedaan. Voor mij was het helemaal saai want ik had mijn mp3 thuisgelaten (ik wist niet of ie de warmte wel zou overleven) en dacht dat ik een boek in mijn rugzak had gestopt, maar dat was dus niet zo. We waren alledrie blij dat we de volgende dag weer naar huis zouden gaan, want we hadden het wel gezien. We misten natuurlijk de douche, maar vooral de wc. Hier was dat een hokje met een houten deur (die niet dichtging, dus die moest je blijven vasthouden) en dan een gat in de grond. Er kwam niet echt een prettige geur vanaf kan ik wel zeggen. Maargoed, ik heb in ieder geval wat van het traditionele Afrikaanse leven meegemaakt. De volgende dag zouden we na de kerk naar huis gaan. Uiteindelijk besloten wij drie om niet te gaan, even geen zin in zo'n lange dienst die waarschijnlijk toch helemaal in een voor ons onbegrijpelijke taal wordt gehouden. Rond 10 uur vertrokken ze en even na 13u waren ze weer terug. Nu gaan we eindelijk weer terug! Maar toen kwam Momma met de vraag of we het goed vonden om nog een nachtje te blijven. De redden? Het was nu heel erg warm (je kunt het beste ‘s ochtends reizen) en daarbij had ze iets waardoor ze steeds naar de wc moest. Daar kan je weinig tegenin brengen natuurlijk, dus zeiden we datwe het goed vonden. Maar intussen dachten we: ' NEEEEE!'. Dus nog meer verveling die dag. We zouden vroeg vertrekken de volgende dag, dus ging ik op tijd naar bed. Toen ik vroeg hoe laat we weg zouden gaan, was het antwoord: rond vijf uur. Daarna vroeg ik of ze ons wakker kon maken, omdat de batterijen van onze mobieltjes bijna leeg waren. Ja hoor, da's goed. Hoe laat komt u ons dan wakker maken? Ehm, rond vijf uur denk ik. Zulke antwoorden krijg je hier heel vaak, en zo weet je doonus nog niet waar je aan toe bent. Gewoon maar afwachten dus. Net als de vorige nacht was er rond 3 uur ‘s nachts een enorm kabaal; het klonk alsof er geiten op het (golfplaten) dak stonden te springen en alsof er vogels met hun poten overheen krasten en er voederbakken werden omgegooid, het was echt heel hard. En het ging ook ruim een uur door. Ik moest de neiging onderdrukken om met mijn kussen te gaan rondsmijten, maar dat zou verder ook weinig zin hebben. Rond 4.30u stonden we maar op en pakten we alles in. We liepen pas naar de weg rond 6 uur, omdat het daarvoor nog te donker was of zoiets. Momma wilde per se een bus rechtstreeks naar Techiman. Maar die kwam natuurlijk niet voorbij. Ik had al bedacht, dan gaan we gewoon met de trotro naar Tamale en dan nemen we vanaf daar een bus. Rond 09.30u (3.5 uur later dus) vond Momma dat toch wel een goed idée en deden we het dus alsnog op die manier. Om de een of andere reden was het nu wel echt heel koud toen we moesten wachten, vooral de wind. Niet gedacht dat dat kon hier in het noorden, maar wel dus. Nadat we ons in de trotro gepropt hadden (een busje dat bij ons voor 15 personen is bested, is hier voor 20 personen inclusief baggage) kwamen we na 2 uur rijden in Tamale aan. Momma wilde met een luxe bus naar huis, maar dat vonden wij veel te duur. Het zou 20 Cedi (10 euro) kosten, en we hadden al veel meer uitgegeven dan we vantevoren verwacht hadden. Dus wilden wij met de trotro, maar dat wilde zij weer niet. 'De stoeltjes zijn te klein' zei ze. Eigenlijk bedoelde ze dat zij er niet in paste, maar dat zei ze niet. Bij de trotro die we voor het eerste stuk genomen hadden kon ze voorin zitten, dus toen was het geen problem. De trotro naar Techiman kostte 8 Cedi, best wel een verschil dus. In de trotro kwam ik erachter dat er een sprinkhaan tussen mijn rugzak zat, waarschijnlijk al vanaf Wulugu want toen had ik ook al zoiets groens bij mijn voeten gezien. Jullie begrijpen, toen zat ik niet meer heel relaxed in de trotro. Een uur rijden van Techiman vandaag maakten we nog een korte stop, mijn buurman ging even naar buiten om zijn benen te strekken maar kwam niet op tijd terug. Het busje toeterde nog een aantal keer en toen reden we weg, best wel zielig. (ik ben altijd bang dat mij dat overkomt, daarom ben ik ook maar niet uitgestapt). Na vijf uur in de trotro kwamen we aan in Techiman, daar namen we de taxi naar huis (nadat de chauffeur de sprinkhaan voor me weggehaald had). Rond 17.30u waren we eindelijk thuis! Mijn witte shirt was inmiddels bruin, dus ik was heel erg gelukkig met de douche! Verder niks bijzonders, de volgende dag gewoon weer om 6 uur op (in Wulugu konden we wel uitslapen tot 6.30 of 7 uur) en de dagelijkse routine gedaan.

Jullie hebben de foto's waarschijnlijk al gezien die ik er gister op geplaatst heb, de volgende keer zet ik foto's van het noorden erop.

Nu heb ik jullie wel weer lang genoeg bezig gehouden; fijne dag nog!

Xxx Krista

Lang verwacht verhaal

Hallo lieve lezers,

Hier dan eindelijk weer een verslag van jullie reporter in Ghana. De laatste tijd heb ik weinig op het internet gezeten, de voornaamste reden was dat het internet hier thuis al heel snel niet meer werkte. En vanaf dat moment ging het wat minder met mijn gezondheid, dus ben ik niet meer naar de winkel geweest om het na te vragen. Inmiddels is er al weer aardig wat gebeurd, dus duimen dat ik er een goed verhaal van kan maken ;)

Ik begin maar meteen met mijn gezondheid, die is de laatste tijd dus wat minder. Thuis ben ik elke winter wel een paar keer verkouden. Hier heb ik zo'n beetje alles (al gehad). Loopneus, hoesten (nog steeds maar ik heb er een medicijn voor gekocht), buikpijn, hoofdpijn,kramp, diarree (nog steeds af en toe), misselijkheid, en ik heb ook al een nacht gehad dat ik elke paar uur wakker werd om over te geven. (Ik hoop trouwens dat julllie dit verhaal niet lezen terwijl jullie aan het eten zijn). De dag na het overgeven viel ik weer bijna flauw, en inmiddels ben ik een paar dagen geleden dan ook echt flauwgevallen. Met mijn hoofd heb ik volgens mij de deur van onze kamer geraakt, want ik voelde nog wel de pijn en hoorde een hard geluid. Misschien maar goed ook, want daar kwamen Mama, Grace en mijntwee nieuwekamergenootjes op af. Inmiddels voel ik me wel weer goed hoor, de vermoeidheid blijft altijd wel een beetje hangen maar misschien moet ik maar gewoon accepteren dat dat zo blijft. Ik ben nu alleen wel vaker bang dat ik weer misselijk wordt of dat het weer fout gaat, ze zijn al gestopt met gekruid eten voor me te maken dus je zou denken dat dat helpt. Misschien is het gewoon het vleestekort, want daar zit natuurlijk ijzer in. En het menu hier is niet heel gevarieerd. De keuze bestaat voor mij uit rijst, spaghetti, pap (laatst voor het eerrst gegeten hier), gekookte yam (soort aardappel), gefrituurde yam en/of bakbanaan , heel soms een salade en dat is het wel zo'n beetje. 's Ochtends brood en thee (hoewel er gister geen brood meer was, dus moesten we het doen met wat koekjes) en 's middags en 's avonds warm. Dus dan heb je alle gerechten nog sneller dubbel. Verder krijgen we hier alleen water, daarom kopenwe zelf maar vruchtensap of frisdrank, want alleen water is wel heel erg saai. Ik kan me nu al verheugen op de pizza, patat, melk (!), ijsjes, taart, cake en snoep en nog veel meer als ik weer thuiskom! Dat duurt alleen nog wel even...

Ik ben al naar het ziekenhuis geweest (nee, NIET voor mij!). Grace voelde zich al een tijd niet lekker en dacht malaria te hebben, dus vroeg ze of ik misschien met haar mee wilde. Ik heb nog niet eerder een Afrikaans ziekenhuis vanbinnen bekeken en vond het wel zielig voor haar, dus ging ik mee. Drie uur later waren we weer thuis, ik vraag me dan wel af hoe lang zoiets in Nederland zou duren. Het was inderdaad malaria. Een paar dagen later moest ze weer terugkomen voor een check-up, en werd me verteld dat ik met haar mee zou gaan. Niet dat ik dat erg vond, maar zelf zou ik het denk ik eerst aan diegene vragen. Maar goed, daar gaat het nu niet om. Ik dacht; ze geeft haar pasje af, dan moeten we even wachten, dan wordt ze gecontroleerd, dan weer een tijdje wachten en dan krijgt ze haar medicijnen mee. Dus ik ging ervanuit dat we zo'n 1.5 tot 2 uur nodig zouden hebben. Mis! Het duurde al twee uur voor ze eindelijk haar pasje in ontvangst kwamen nemen. Toen moesten we binnen in de wachtkamer nog eens 2 uur wachten voor ze de eerstvolgende aan de beurt was. Daarvoor duurde het steeds tien minuutjes/een kwartier voor de volgende kwam, dus ik zag ons al na een half uur naar huis toe gaan. Maar mooi niet, uiteindelijk verlieten we het ziekenhuis nog eens twee uur later. Even voor de duidelijkheid: ik had ‘s ochtends om 7 uur ontbeten, rond 10u gingen we naar het ziekenhuis, en om 16u waren we weer thuis. Ik was echt heel erg moe, dus na mijn hele late lunch ben ik maar gewoon op bed gaan liggen uitrusten. Ik moet echt afleren om in te schatten hoeveel tijd je ergens voor nodig hebt, want je ziet, dat pakt toch weer heel anders uit dan je verwacht. Nu hadden we denk ik wel pech, want het duurde zo lang omdat ze een bespreking hadden (bleek achteraf). Ik moet er maar voor zorgen dat ik er zelf niet heen hoef..

Net schreef ik al dat ik twee kamergenootjes heb. Ze zijn vorige week zondagavond aangekomen, dus ze zijn er nu ruim een week. Toen ze aankwamen was het al donker en precies op dat moment was er even geen electriciteit, dat was wel even een 'welkom-in-Ghana-momentje' leek mij ;). Ze komen uit Zweden (net als de vorige vrijwilligster), de ene het Emma en is hier twintig geworden. De ander heet Jennifer en is net als ik negentien jaar. Ik kan het goed met ze vinden, maar ze praten wel vaak Zweeds. Heb laatst gevraagd of ze wat meer Engels konden praten, want het kwam blijkbaar niet bij ze op om Engels te praten als we met z'n drietjes zaten te eten bijvoorbeeld. Dat gaat nu wel beter, dus daar ben ik blij om. We kunnen heerlijk fantaseren over alle lekkere dingen die we thuis weer kunnen eten (jaja, het is echt zo erg. En dan te bedenken dat zij pas twee weken in Ghana zijn.. Aan de andere kant blijven ze hier in totaal maar twee maanden, dus ik moet het nog wat langer zien vol te houden).

Het is toch wel fijn dat ik niet meer de enige westerling ben, nu ga je sneller even naar een winkeltje om drinken te kopen o.i.d.

Laatst hebben we geloof ik voor het eerst (of misschien de tweede keer) een heel klein beetje regen gehad. Het tegenovergestelde van Nederland dus. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg vinden als het bijvoorbeeld 's nachts wat zou regenen, omdat het hier wel heel erg stoffig is. Als je je voeten de hele dag niet wast, zijn ze gewoon donkerbruin (met een witte afdruk van je slippers). Dus moet ik ze een paar keer per dag wassen. Verder kom je sowieso wel vaak in contact met water, als je kleren gaat wassen, emmers water draagt, de afwas doet enz. Daarom moet ik mijn benen en voeten wel een keer of zes per dag insmeren (heb in Cape Coast een soort crème gekocht, Cocoa butter, die helpt wel goed moet ik zeggen).

Heeft iedereen trouwens al de foto's van de rondreis gezien? Het heeft me 2 uur + 15 minuten + (on)geduld in een internetcafe gekost om ze erop te zetten, dus anders moeten jullie er nog maar even naar kijken. Nu zit ik thuis op de laptop (met strepen door het beeldscherm), gisteren hebben we weer credit gekocht. Ben benieuwd hoe lang we ermee doen. Als we foto's willen uploaden moeten we weer naar het internetcafe, anders heb je kans dat het zoveel geheugen kost dat we weer nieuwe credit moeten kopen. En elke keer omgerekend 8 euro (omdat we met zn drieen delen) gaat toch hoog oplopen, gezien de tijd die ik hier nog blijf.

Vorige week zondag zouden we met z'n allen naar de kerk, Emma en Jennifer wilden graag een dienst meemaken omdat die hier toch wel heel anders zijn dan thuis. Toen we er waren met alle kinderen kregen we te horen dat we weer terug moesten, omdat er misschien bezoekers zouden komen. En die kwamen natuurlijk om de kinderen te zien. Dus met de hele groep weer teruggelopen (niet heel ver hoor, 10 minuutjes misschien). En je begrijpt het al, er kwamen die dag geen bezoekers. Dat had ik ergens wel verwacht moet ik eerlijk zeggen. Toen we thuis aankwamen kregen wij (de vrijwilligers) trouwens te horen dat WIJ best hadden mogen blijven, maarja laat nu maar zitten dachten we. Volgende week weer een dienst, toch? Dit vond ik ook wel weer een voorbeeld van hoe het in Ghana gaat, vandaar dat ik het met jullie deel.

Afgelopen zaterdag was er een groep scholieren om hier schoon te maken, wat ik wel een heel goed initiatief vond. Ik zie het onze oude school nog niet doen.. Verder hielpen ze ook met een paar kinderen te scheren. De andere kinderen warden door een van de jongens hier geschoren, Francis, ik denk dat hij misschien 13 of 14 jaar is. Ze hadden allemaal al heel kort haar (dat ze wel kammen, grappig genoeg), maar nu zijn sommigen dus echt zo kaal als een biljartbal. Ik vind het best wel onzin, maar het moet dus omdat ze naar openbare scholen gaan. Gelukkig hoefden wij dat vroeger niet! (Dat zou trouwens echt een drama worden denk ik, met schreeuwende moeders en al).

Over twee dagen ga ik met Emma, Jennifer, Mama en misschien een of twee van de kinderen naar het noorden van Ghana (een stadje vlakbij de stad Bolgatanga, zoek maar eens op). De moeder van Nana is overleden en wij mogen mee om een echte Ghanese begrafenis mee te maken. Die zijn heel anders dan wij gewend zijn, veel uitbundiger en vrolijker als ik moet geloven wat ik gelezen heb. Dus ben heel benieuwd! De begrafenis begint geloof ik vrijdagavond, donderdag komen we aan het begin van de middag aan (maar we moeten wel weer om 4 uur ‘s ochtends vertrekken, ugh). Vrijdag overdag kunnen we dan naar Bolgatanga om daar rond te kijken, en zaterdag is dan de hele dag de begrafenis. Zondag naar de kerk daar en dan weer richting huis, als ik het allemaal goed begrepen heb.. Hoop dat het goed blijft gaan met mijn maag, fingers crossed. Jullie zullen er dan binnenkort wel over lezen.

Dit was het even voor nu, sorry dat het zo lang geduurd heeft. Ik hoorde dat het in Nederland een beetje sneeuwt, daar kan ik me weinig bij voorstellen. Op het heetst van de dag is het hier denk ik zo'n 40 graden, dus dat verschil is behoorlijk.

Ben benieuwd naar jullie, iemand nog wat meegemaakt?

Liefs Krista

Op avontuur

Hallo lieve Obruni,

Allereerst wil ik iedereen een heel gelukkig, gezond, succesvol 2012 wensen! Niemand vingers verloren met vuurwerk afsteken hoop ik?

Ten tweede; mochten jullie me een kaartje/brief/pakketje willen sturen (hinthint!), dan is dit mijn adres: Krista Wassenburg

Frank May New Life Orphanage

P.O. Box 46

Brong Ahafo Region

Techiman

Ghana

Ik heb geen idee of jullie me nog gesmst hebben na 22 december, maar v anaf die datum ben ik een Ghanese simkaart gaan gebruiken, dus die heb ik dan niet ontvangen. Mijn nummer heb ik zo snel niet bij de hand, maar ik geloof dat mijn smsjes ook niet aankomen bij jullie, of ze verschijnen in hele rare tekens. Dus daar heb je weinig aan, maar ik zal voor de zekerheid een andere keer mijn nummer er ook bijzetten.

In mijn vorige verhaal ging ik nogal van de hak op de tak, ik zal proberen het nu beter te doen ;) Ik had zaterdag al weer een verhaaltje, maar toen ik bijna klaar was vielen alle computers ineens uit, grr..

Ik zal jullie eerst even vertellen hoe mijn Oud & Nieuw verliep; ik denk dat jullie me allemaal hard uitlachen. Het zit namelijk zo: op donderdag kwam een van de vrijwilligsters van de introweek, Elizabeth, en ze bleef een paar nachten bij mij slapen. (misschien had ik dat al verteld) Op vrijdag vertrok Melissa, wat ik wel jammer vond, want ik kon het goed met haar vinden. Het was een interessante dag, ik heb gezien hoe een paar kinderen van het weeshuis een kip (die ze net gedood hadden) plukten en openmaakten en alle ingewanden eruit haalden. Tot mijn verbazing zonder zelfs maar misselijk te worden. Ze waren ook een konijn aan het ‘grillen', maar ik heb ze er niks uit zien halen.Op zaterdag kwam nog een andere vrijwilligster, Carolina, en zij bleef dus ook bij mij slapen. Carolina gaat vanaf 10 januari lesgeven en Elizabeth heeft pas vanaf 17 januari haar project, dus zij verveelden zich nogal. En aangezien er heel veel te zien is in Ghana, besloten we om vanaf zondag 1 januari te gaan reizen. Caro was al om 4 uur ‘s ochtends gaan reizen, dus die was nogal moe; ik ben altijd om 21u al behoorlijk gesloopt en met het vooruitzicht dat we zondag om 05u opmoesten besloten we op tijd (22u) naar bed te gaan. (dat is hopelijk de eerste en laatste keer dat ik met Oud&Nieuw er om die tijd al in lig). Mama (het is makkelijker om haar even zo te noemen, sorry mam) vroeg nog of we meegingen naar de kerk, maar dat was pas om middernacht, en de kerkdiensten hier zijn wel wat langer dan bij ons. Ze had gezegd dat ze een van de jongens met ons mee zou sturen naar het busstation, maar toen het 6u was, was er niemand. Een van de kinderen was al wel op en die ging haar wakker maken om het te vragen. Bleek dat iedereen om 03u in bed lag, dus toen bracht ze ons zelf maar weg met de auto. Gelukkig stond er een bus klaar naar Tamale. Dat is een van de grootste steden in het noorden. Het was zo'n 4 uur rijden in een bus zoals wij die in NL hebben, en kostte omgerekend nog geen 3 euro. Rond 10u kwamen we in Tamale aan, even zoeken waar de bus naar Mole vertrok. Mole is het grootste ‘national park' van Ghana, daar moet je gewoon geweest zijn. Er werd ons verteld dat er vanuit Tamale een bus naar Mole zou klaarstaan om 13.30u en dat die zou vertrekken om 14u. De bus arriveerde om 15.15u en vertrok om 15.40u. In het begin was de weg wel redelijk, maar na 2 uur werd het gewoon een zandpad met heel veel hobbels en kuilen en vloog je steeds de lucht in. Na zo'n 3.5 uur in de bus konden we gelukkig terecht in een guesthouse in een dorpje zo'n 6 km van Mole; het heet Larabanga. Toen we in Tamale zo lang aan het wachten waren had ik namelijk het nummer van een Nederlands meisje gekregen dat me aansprak (jeej de eerste Nederlanders die ik hier zie! Ik heb tot nu toe alleen maar Duitsers ontmoet). We hadden een normale kamer gelukkig, en nadat we ons geinstalleerd hadden gingen we nog even naar buiten, waar ze een klein kampvuurtje gemaakt hadden. We zijn niet heel lang gebleven, moe van de reis en we konden de volgende dag niet uitslapen helaas. Om 07u zou er namelijk een safaritocht beginnen, en we moesten er nog heen zien te komen (op de fiets!). Dus onze wekker (lees: mobiel) ging al vroeg. De fietsen waren een stuk minder comfortabel dan die van thuis, maar wel lekker om er weer even op te zitten. We gingen met de 2 Nederlandse meisjes en onze 3 Duitse buren en een gids op pad. We zagen alledrie de soorten apen die daar leven, antilopen, een krokodil, zwijnen (met jonkies) en wat vogels, maar niet hetgene wat we zo graag wilden zien: olifanten. Dus na een tocht van 2 uur waren we nogal teleurgesteld. We gingen met z'n allen op het uitkijkpunt zitten, dat was best hoog en je had uitzicht op een meer. Na een half uurtje riep een van de Nederlandse zusjes ineens: een olifant, kijk kijk! We waren blij dat ze er blijkbaar toch waren in dit stuk van het park, maar nogal jaloers op de groepen die daar nog rondliepen en heel dichtbij hem kwamen. Tot er een van de rangers voorbij ons liep. ‘Mogen wij er ook heen?' ‘Ja hoor natuurlijk, kom maar mee'. En dus klommen we naar beneden Echt een wonder dat er niemand gevallen is, het was zo glad en er was zo weinig houvast. Maar toen waren we er! De olifant stond in het midden van het meertje (dat trouwens maar klein was hoor), dus wij zaten op bankjes naar hem te kijken van misschien 7 meter afstand. Daarna draaide hij wat en liepen we naar de andere kant. Uiteindelijk kwam hij eruit, en stonden we op 10 meter afstand van hem terwijl hij zichzelf een stofbad gaf! Echt heel gaaf om mee te maken, sowieso een aanrader! Ze kunnen natuurlijk gevaarlijk zijn, want als ze schrikken stampen ze alles plat, maar hij was heel relaxed en lette niet eens op ons. Dus na deze ervaring was iedereen weer helemaal gelukkig ;).We gingen nog weer even naar het uitkijkpunt om bij te komen en daarna redden we naar ons guesthouse. Ik was echt bang dat ik een zonnesteek zou oplopen, het was minstens 35 graden en er was dat hele stuk geen streepje schaduw te bekennen. Ik was zo slim geweest om mijn pet niet mee te nemen, dus met een tomatenhoofd kwam ik weer bij ons guesthouse aan. Het is belangrijk om veel te drinken en ook genoeg te eten heb ik gemerkt. (Toen ik vorige week zaterdag met Mama en Melissa naar de markt ging viel ik daar 2 keer bijna flauw. Dat heb ik nog nooit gehad, dus dat was wel even een waarschuwing. (ik hoor alle tantes nu al ongeruste emails sturen hihi)).

Na het uitrusten wilde ik me wel even opfrissen. De douche bestond uit een hokje dat net te lag was, met een golfplaten deur die er los bijstond en een paar emmers en kannetjes waarmee je water uit de ton kon halen. Niet heel makkelijk dus maar wel grappig om een keer meet e maken. De wc was trouwens ook zo eentje die wij kennen, alleen moest je doortrekken door er wat water in te gooien en er dreef de eerste avond een kakkerlak in. Om 16u zou een van de jongens van het guesthouse ons naar het cenrum(pje) brengen zodat we wat eten konden kopen en een hele oude moskee konden bekijken. Opeens begon hij erover dat we een tour gingen maken en dat ie ons wel even de community zou laten zien en weet ik wat allemaal, maar daar hadden we helemaal niet om gevraagd. Nog best moeilijk om hem dat duidelijk te maken. De moskee hebben we ook niet meer bezocht, je mocht alleen van buitenaf foto's maken (je kon er dus niet in) en dan moest je ook nog 4 Cedi betalen. Dus nee bedankt, dan liever alleen snel even wat eten kopen. Na het avondeten bij het guesthouse nog wat gepraat en toen naar bed.

De volgende dag, dinsdag, zou de bus naar Tamale namelijk al om 04u vertrekken, dus het werd weer nachtwerk. De bus was er natuurlijk 25 minuten later, maar je zal zien dat de keer dat wij te laat zijn de bussen wel op tijd gaan. Het was een stuk voller in bus, ik kwam in het hoekje te zitten met een vrouw van een jaar of zestig naast me. Een keer reden we over een enorme hobbel en gingen we dus allemaal omhoog, waardoor mijn schouder en haar wang in botsing kwamen. Ik vond het nogal zielig want het deed best wel pijn geloof ik. Dus de rest van de rit hield ik me nog gespannener vast, omdat ik nu bang was dat ik haar weer pijn zou doen (gelukkig gebeurde dat niet). Na 1.5 uur moisten we ineens uitstappen, dat was dus nog op het zandweggedeelte. De bus reed een stuk door en wij liepen erachteraan. Er stond een bus in de andere richting die daar zo te zien gestrand was. Toen we na 10 minuten de bus weer inkonden bleef hij nog een half uur staan, geen idee waarom. Elke keer dat we heel zacht gingen rijden was ik bang dat we weer moisten uitstappen, dat was niet het geval gelukkig. Aangekomen in Tamale zochten we naar een bus naar Kumasi, dat ligt wat zuidelijker dan mijn stadje en is ook een enorme stad. De luxe bussen (dat zouden we in NL normale noemen) kostten 15 Cedi, nogal veel in vergelijking met onze rit van zondag. Dus die namen we niet, we zouden wel een trotro nemen. Wanneer die zouden komen wist echter niemand, dus toch maar met die luxe. Maar nee ,die was nu vol. Hmm, dan maar met een wat kleiner busje (een soort bestelbusje). Die kostte net zoveel en was heel erg krap, dus dat waren 4 niet zo fijne uren. In het busje hadden we van iemand het telefoonnummer en naam van een hostel gekregen, dus namen we daar na even zoeken de trotro naartoe. We konden het daar natuurlijk niet vinden, dus vroegen we het aan de eigenaresse van een klein winkeltje. Die stuurde 2 vriendinnnen van haar met ons mee, volgens mij wisten die ook niet waar het was want die vroegen het onderweg ook aan een paar mensen. Toen pas kwamen we op het idee om het nummer te bellen. Die man was heel aardig en kwam ons ophalen. Het hostel was normal gesproken een appartementencomplex voor studenten, maar die waren er nu niet vanwege de feestdagen. Geen lakens of kussen of hoezen te bekennen voor de bedden, dus heel hygienisch was het niet, maarja dit is Afrika. Maar surprise-surpise, er was zowel een normale wc als douche! Heerlijk die luxe haha!

De volgende ochtend stonden we om 06.30u op, omdat we eerst de markt van Kumasi wilden bekijken en daarna door wilden reizen naar het zuiden (Cape Coast). We waren het erover eens: Kumasi is niks voor ons. Het is enorm groot, het is heel warm, overal dampen van uitlaatgassen en verschrikkelijk chaotisch. Lopende mensen, overal kraampjes, etenswaar, taxi's, trotro's, en een heel ongelijke grond. Maar waar we allemaal heel blij mee waren: ze hadden pinkdakaas!! Na 2 uurtjes hielden we het voor gezien en zochten we vervoer naar Cape Coast. Het werd weer zo'n bestelbusje, maar wij waren zowat de eersten. Na 1.5 uur was ie gevuld en vertrokken we. De beenruimte was minimaal en nu nog kleiner omdat ik mijn rugzak op de grond moest zetten tussen mijn voeten. Als ik hem onder de bank had geschoven had dat 1 Cedi gekost, echt belachelijk want niemand zou er last van hebben. We dachten dat we 3 uur nodig hadden voor de reis, maar dat was 4.5 uur. In Cape Coast werden we eerst even belaagd door taxichauffeurs die ons overal wel heen wilden brengen, ze maakten er bijna ruzie over. Terwijl wij zeiden dat we gewoon zouden lopen, na een tijdje lieten ze ons eindelijk met rust. Toen op zoek naar Hans Cottage, we hadden gehoord dat dat een fijne plek was om te overnachten. We gingen rondvragen of er een trotro langs kwam. Eerst hoorden we van een paar mensen van wel, maar de laatste mensen die ons hielpen zeiden van niet en zetten ons in een taxi. We waren zo blij toen we aankwamen, er is hier namelijk een internetcafe, maar belangrijker nog, een zwembad!! Ik voelde me een beetje zo'n expeditie Robinson-deelnemer, hoewel dat natuurlijk een stuk extremer is. De volgende dag gingen we naar Cape Coast om een kasteel te bezoeken en een van de twee forten (bij de ander kwamen er bijna nooit mensen en dus zaten er dan vaak mensen te blowen en warden er soms zelfs mensen beroofd). Echt indrukwekkend bij het kasteel, het verhaal en de kamers van de slaven. Ik kan me niet voorstellen dat mensen elkaar zulke dingen aandoen, maar het is toch echt gebeurd.. Na het kasteel hadden we dringend afkoeling nodig en gingen we naar het strand. Het was heel mooi om te zien, maar de kracht van de zee was zo sterk dat je gewoon omver getrokken werd, en de golven waren ook enorm. Dus we zaten onder het zand, dat we er niet af konden krijgen. Daarna vonden we het wel genoeg en gingen we weer naar ons hostel (dat we nog steeds helemaal voor ons alleen hadden).

Vandaag zijn we naar het Kakum national park geweest, waar we een ‘canopywalk' gedaan hebben. Zoek het maar eens op bij Google o.i.d. Verder gewoon even relaxen, Elizabeth moest naar SYTO in Accra om wat te regelen dus vanaf nu is het alleen Caro en ik. Voor nu hou ik het voor gezien, dit verhaal is lang genoeg lijkt me.

Nog bedankt voor al jullie lieve reacties, ik vind het heel leuk om ze te lezen! Helaas heb ik niet echt tijd om iedereen een antwoord terug te sturen, maar ik waardeer het heel erg.

Fijn weekend!

Xxx Krista

Het weeshuis

Goodmorning everyone!

Ete sen? Ik hoop dat jullie nu allemaal eye zeggen. (even voor de duidelijkheid, ik vroeg dus hoe het met jullie ging). Het is nu donderdagochtend, ik ben sinds vrijdagmiddag op mijn project. Vorige week donderdag gingen we dus naar het strand in Accra, echt heerlijk! Jullie hebben de fotos vast al bekeken. Een van de andere vrijwilligers heeft ook nog fotos van ons waar we met een kerstmuts op langs het strand liggen, terwijl er Merry X-mas in het zand geschreven staat. Die wilde ik eigenlijk ook erop zetten maar het internet deed het niet helaas..

Vrijdagochtend stonden we dus iets na vieren al naast ons bed, niet heel prettig maar het kon niet anders. Om 06u vertrok ik met een soort tourbus naar de stad Kumasi. Rond 13.30u kwam ik aan, toen werd ik door medewerkers van SYTO naar het kantoor gebracht om wat formulieren in te vullen en daarna brachten ze me naar mijn stad, Techiman. Dat was nog 2.5 uur rijden.

Bij het weeshuis aangekomen was er niet heel duidelijk een ontvangst, er waren een aantal bezoekers die net weggingen dus gingen de kinderen eerst voor hen bidden. Ik leef midden in het weeshuis, samen met nog een Zweeds meisje (Melissa). Maar zij gaat morgen weer weg, in januari komen er als het goed is nog 2 vrijwilligers. De oprichters van het weeshuis (Frank en Mary) zijn mijn gastouders, maar wij noemen ze ook gewoon mama en dady. Er is ook een nana (die werkt hier ook, ze is denk ik rond de 50 jaar) en de vader van Frank, baba. Maar mijn Nederlandse ouders zijn leuker hoor haha.

Zaterdag kon ik gelukkig uitslapen tot half 10, toen werd het toch wel warm in onze kamer. Er hangen geen gordijnen dusja.. Omdat het bijna Kerst was, zijn alle kinderen gewoon vrij van school, dus er zit niet echt een vast ritme in de dagen. Maar ik heb intussen ook al wat van de routineklusjes gedaan. Helpen met de kinderen te wassen en in te vetten (ze worden 2keer per dag gewassen dus dat is hard nodig), de afwas doen, en ik heb mijn kleren met de hand gewassen, inclusief Sunlightzeep en wasbordje.

Gisteren zijn we naar een apenreservaat geweest en daarna naar de Kintampo Waterfalls. Was allebei erg leuk, de kinderen hebben er echt van genoten volgens mij! Bij de Kintampo Falls zagen we eerst wel wat blanken op het veld dat ervoor lag, maar toen we bij de waterval zelf kwamen waren wij twee natuurljk weer de enigen. We staan ook op de foto met een aantal Ghanezen, blijkbaar zijn we hier een echte attractie. Als we naar de supermarkt lopen wordt er ook voortdurend getoeterd, maar daar raak je aan gewend. Ze toeteren hier sowieso heel vaak, het heeft niet zo n negatieve lading als bij ons.

Qua enge beesten valt het tot nu toe wel mee, er was de tweede dag wel een enorme spin, die mijn kant van de kamer op kroop. Ik ging een van de jongens halen, maar toen we terugkwamen was ie weg! Dus nu ben ik steeds bang dat ik een niet zo n fijne verrassing krijg als ik iets uit mijn tas moet pakken.. En gisteren lag er een kakkerlak naast mijn bed, iiieew wat zijn die beesten groot! Toen heeft een van de meisjes hem weggehaald met een bezem. (een bezem hier is dus een bosje gras/takjes).

De kinderen zijn echt superleuk, ik ken de meeste namen al. Er is wel een tweeling bij, die heel erg op elkaar lijkt. En omdat ze allebei heel kort haar hebben kun je ze daar ook niet mee uit elkaar houden. Het is hier namelijk verplicht voor kinderen die naar een openbare school gaan om hun haar af te scheren, of in ieder geval te milimeteren. Dus alle meisjes hebben een kort koppie!

Behalve nana helpen Grace en Ceecee ook mee in het huishouden, Grace is de dochter van Mary en Frank en Ceecee het nichtje. Ze staan hier wel supervroeg op, Grace zei dat ze om 4 uur haar bed uitgaat! En mama zei dat zij altijd om 4.30 u opstaan. Wij, de vrijwilligers, hoeven pas (!) om 6 uur op te staan, maar ik geef toe dat het nu meestal een kwartiertje later is.

Ik zit nu in een internetcafe, want het internet thuis ligt er al een paar dagen uit, we weten niet waarom. Dit toetsenbord is Duits, dus ik kan sommige tekens niet zo goed vinden, maar jullie begrijpen het zo ook wel.

Ik ga nu even snel mijn Facebook checken, een andere keer zet ik er weer fotos op!

Heel veel liefs, Krista

Akwaaba (welkom)

Hoihoi,

Vandaag is de laatste dag in Accra alweer! We krijgen straks kookles en vanmiddag gaan we naar het strand. Verder krijgen we nog wat meer info over ons project, dus ik ga een leuke dag tegemoet! Morgen moet ik al om 05u 's ochtends vertrekken, dusik word lekker brak denk ik.. Ik moet dan in Kumasi overnachten (een van de grotere steden) en dan ga ik de volgende dag het laatste stukje reizen naar mijn project. Op zich zou het wel in een dag kunnen, maar dan moet ik 's avonds rijden, en dat is hier niet aan te raden.

Ik zal eerst even wat vertellen over Kerst hier, want iedereen keek me medelijdend aan als ik vertelde dat ik met Kerst niet thuis ben. Ze vieren het hier ook behoorlijk uitgebreid, wel logisch want ze zijn erg gelovig. Hier in het hostel staat een versierde kerstboom, bij het kantoor van SYTO hoorden we Jingle Bells en Last Christmas I gave you my heart al voorbijkomen, en gister heb ik in de Accra Shopping Mall voor het eerst van mijn leven een donkere Kerstman gezien! Het eten lijkt ook wel een beetje op hoe wij het vieren, ze eten hier als Kerstmaaltijd kip of kalkoen (of geit). Het verschil is wel dat je die hier allemaal levend kan kopen en ze dan thuis zelf kan doodmaken en slachten, of je laat ze daar doodmaken en slacht ze zelf, of ze doden en slachten hem ter plekke voor je (sorry voor al het ' doden en slachten' ).

Verder zie je hier soms hele rare dingen. Een paar dagen geleden kregen we een city-tour door Accra, en toen we in de auto zaten zag ik opeens 2 onderbenen en voeten uit een container steken! Ik moest meteen aan Baantjer en dat soort politieseries denken, maar even later zag ik die benen vrolijk bewegen. Wat die nou aan het doen was is me echt een raadsel...

Wat ik vergeten was te vertellen bij mijn vorige verhaal, gaat over de Ghanese kijk op schoonheid, met name over je gewicht/omvang. Hier is de norm juist om behoorlijk stevig te zijn. Als je dik/mollig bent, betekent dat dat je goed te eten krijgt, dus rijk bent, dus een goed leven lijdt. Dus als iemand tegen je zegt: ' Oh my gosh, you look great, you look so fat!' moet je dat als een compliment opvatten. Als je afvalt, gaan mensen soms denken dat je ziek bent, dus in hun ogen is dat juist ongezond. Ik vind veel vrouwen hier wel stevig, de mannen iets minder, maar voor hen geldt dezelfde norm.

Nog een korte beschrijving van wat we verder gedaan hebben: We hebben dinsdag dus een city-tour gedaan door Accra, we zijn ook langs de markt geweest. Daar is genoeg over te vertellen! Je vindt er van alles, van Sunlight zeep (tante Gerdi let op!) en kleren tot varkenspoten, levende krabbetjes en levende slakken. Die zijn echt enorm, qua lengte zijn ze denk ik iets kleiner dan de afstand van het topje van je pink tot het ' einde' van je hand. De mensen hier kunnen beledigd raken als je voor hun producten blijft staan maar niks van ze koopt, dus daar moet je wel op letten. Ook moet je altid vragen of je een foto van ze mag nemen, anders kunnen ze dat ook verkeerd opvatten. Ik vroeg aan een vrouw met van die grote slakken of dat mocht, maar toen wond ze zich best wel op, omdat ik niks van haar kocht. Nouja dan niet he?

Ik moet zeggen dat ik echt respect heb voor wat de mensen hier doen met deze hitte. Sommige mannen lopen volledig in pak over straat, doe dat maar eens na met 30 graden! En als je ziet wat sommige mensen hier allemaal op hun hoofd meesjouwen, flesjes water, brood, sinaasappels, kokosnoten.. Over kokosnoten gesproken, ik heb dinsdag verse kokosmelk uit een zakje gedronken! Smaakte minder zoet dan ik had verwacht, best wel lekker eigenlijk. Ik heb een filmpje van hoe ze de kokosnoot openhakken en het dan in een zakje gieten. Moet ik er binnenkort ook maar even opzetten. Je krijgt er trouwensook de 'eetbare' kokos bij.

Gister kregen we aardrijkskundeles en geschiedenis over Ghana (vond ik boeiender dan de Gouden Eeuw van Nederland, wat wij op school leerden).Daarna moesten we pasfoto's laten maken voor de verlenging van onze visum. Bij de ambassade hadden ze me 3 maanden gegeven (dat is het uiterste), maar bij aankomst op het vliegveld hebben ze maar voor 60 dagen afgestempeld. En daarna moet ik natuurlijk voor nog 2 maanden een visum, maar dat regelen ze hier verder bij SYTO. Na de foto's wilden we lunchen, dus we gingen naar een (frans) restaurant. Ik zie hier trouwens heel weinig restaurants, je moet echt weten waar ze zitten. Eerst kwam de ober de bestelling opnemen, maar we mochten alleen zeggen wat we wilden drinken. Een kwartier later kwam hij met de drankjes en toen konden we onze bestelling voor het eten opgeven. Voor we dat hadden, waren we 3 kwartier verder. We hadden patat, salade of soep besteld, dus ik weet ook niet waarom dat zo lang duurde. Een paar Ghanese vrouwen die later gekomen waren dan wij zat toen al lang aan hun eten. Maarja, we worden wel getraind in het wachten dus ik maak me er eigenlijk nooit zo druk om. Het duurde alleen nog 10 minuten voor we de rekening kregen, we moesten wel opschieten omdat we om 14u trommel- en dansles zouden krijgen. We waren er pas tegen 15u, maar we hebben uiteindelijk toch 1.5 uur les gehad. Eerst gingen we een Afrikaanse (of Ghanese?) dans doen. Hij was anders dan de dans die jij liet zien Eva :P Ik hoop dat ik me hem nog goed kan herinneren als ik terugkom, maar dat duurt nog weleven.. Daarna kregen we trommelles, was ook erg leuk, maar wel moeilijk. Als je teveel gaat nadenken gaat het fout en als iemand anders fout slaat moet je opletten dat je zelf wel in het goede ritme blijft slaan. We leerden 2 ritmes, eerst de 'female' (dat was de moeilijke) en daarna de 'male' (die was heel makkelijk). Onze leraar zei dat dat wel klopte met hoe mannen en vrouwen zijn, maar daar klopt natuurlijk helemaal niks van.

Na deze lessen gingen we nog even naar de Accra Shopping Mall met 2 medewerksters van SYTO, zag er heel modern uit, leek best wel op de winkelcentra bij ons. De prijzen trouwens ook. We moesten dus in het donker weer terug, ik was blij dat we 2 Ghanezen bij ons hadden want 's avonds voel ik me niet heel veilig hier.

Dit was het weer, tot de volgende keer!

xxx Krista

In Accra!

Hoihoi iedereen,

Mijn eerste verhaal uit Ghana! Gisteren om 15.15u zou ik vliegen (dat werd uiteindelijk 16u). Er was een heel uitzwaaicomite voor mij naar Schiphol gekomen, superlief, dankjulliewel!

Oke, back to the flight.

Alle bagagebakken waren vol, op eentje na aan de overkant, maar die werd voor mijn neus weggekaapt. Dus toen moest mijn tas heel zielig in de keuken staan ;) Maar dat maakte verder niet uit, ik heb me prima vermaakt met Friends, Gooische Vrouwen en een film.

Toen we aankwamen rond 21.20u, was het 27 graden. Even voor de duidelijkheid: toen we op Schiphol zaten was het buiten aan het sneeuwen, dus nogal een contrast.

Toen ik eindelijk door de douane heenwas en mijn bagage had, zag ik even later de man/jongen met een bordje SYTO. Dat is de partnerorganisatie van mijn organisatie, die hier dus alles verder regelt. Er waren nog 3 meisjes, 2 uit Zwitserland en eentje uit Duitsland. Allemaal erg aardig gelukkig haha.

Onderweg naar het hostel herkende ik wel wat dingen van Ethiopie, zoals dat mensen gewoon op de grond liggen te slapen, en het ruikt hier ook wat zoetig. Het viel me op hoe druk het op straat was, overal stonden/lagen mensen, soms met manden op het hoofd (hoe ze dat doen is me een raadsel).

Rond 23.30u waren we in ons hostel, eigenlijk was dat half 1 's nachts voor mij want er is een uur tijdverschil. Gelukkig hebben we airco, het klinkt alleen wel alsof het behoorlijk waait buiten, maar dat heb ik er wel voor over ;) In de douche is het wel erg warm, het zweet staat je al op het voorhoofd als je je aan het afdrogen bent. Beetje nutteloos dus eigenlijk, maarja.

Vanmorgen om 7u opgestaan, we moesten om 8u klaarstaan om naar het kantoor van SYTO gebracht te worden. De chauffeur kwam om 8.30u, maarja daar had ik me al een beetje op ingesteld. Er heeft zich nog een Duitse vrouw bij ons gevoegd, dus het Duits vliegt je om de oren.

We kregen eerst wat algemene info van Mr Kingsley, we moesten zeggen wat we over Ghana gehoord hadden en dan ging hij het bevestigen of (deels) tegenspreken. Daarna moesten we allemaal naar buiten, want de Ghana Chinese Chamber Of Commerce had een groot pakket aan voedsel en kleding etc geschonken aan 2 weeshuizen in het noorden van Ghana. Dus dat was een ceremonie, er waren ook dansers en drummers, erg leuk om te zien en horen!

Daarna kregen we nog wat info over de Ghanese cultuur. Ik zal even moeten wennen om alles met rechts te doen, want met je linkerhand iemand een hand geven of zelfs alleen ermee naar iemand zwaaien is al not done. Die hand gebruiken ze namelijk als ze op de wc zitten. Dus met rechts eten, handen geven (dat doe ik altijd al), en als je bijvoorbeeld aan het eten bent en iemand je een hand wil geven moet je hem/haar je pols aanbieden. Alles beter dan links dus. Er zijn wel uitzonderingen hoor, bijvoorbeeld als je je rechterhand vol hebt en een bekende zwaait naar je vanuit een taxi, dan heb je geen tijd om alles over te pakken.

Tussendoor werden we naar ons hostel gebracht om te lunchen, daar hadden we een uur voor, en toen weer terug naar SYTO. Dat staat trouwens voor Student & Youth Travel Organisation. We hadden al wat te eten gekregen tijdens de ceremonie, dus niemand van ons had honger. We besloten om een beetje rond te lopen en onze Cedi's (Ghana's munt) bij een bank te wisselen voor pesea's (munten). Het is hier namelijk niet duur, maar heel vaak hebben ze bij winkels geen wisselgeld. En om nou 10 Cedi (iets minder dan 5 euro) voor een fles water te betalen.. Helaas, bij de bank hadden ze ook geen munten. Dus even kijken hoe we dat moeten oplossen. Oh ja, we hebben nog wel een bakbanaan gekocht (die bereiden ze op een soort grill). Was wel lekker, maar smaakt toch wel behoorlijk anders dan een normale banaan.

Na de lunch zouden we een rondleiding krijgen door Accra, maar het was al 16u dus dat was te laat, omdat het in het verkeer dan ook een stuk drukker is. Morgen dan misschien?

Over verkeer gesproken, ik vind het hier helemaal niet zo chaotisch, het gaat er gewoon netjes aan toe. Misschien dat de wegen soms wat minder zijn, maar ik vond Ethiopie echt wel wat ongeorganiseerder. (nee nee ik zal niet alles met Ethiopie vergelijken). Wat je bij ons dan niet ziet is dat er mensen in de open laadbak van een Jeep zitten, of bestelbusjes die volgepropt zijn (trotro's). Overal kom je taxi's tegen, dus dat is wel lekker makkelijk.

Ik had verwacht dat ze hier in Accra wel een beetje aan blanken gewend zijn, omdat het een grote stad is en er toch best veel mensen hierheen gaan. Maar ik heb nog geen westerling gezien; wij waren wel echt een attractie merkte ik. Kindjes die naar je zwaaien en lachen, zo schattig! Nog geen enkele keer ' oburuni' (blanke) gehoord, maar dat zal binnenkort vast nog wel komen. We hebben ook nog geen huwelijksaanzoeken gehad, maar we kregen te horen dat we dan moesten zeggen dat we een vriend hadden of getrouwd waren. Verder raadden ze ook aan om alleen iets te geven als je het zelf wil, niet omdat je het ' zielig' vind ofzo. Dan vertellen ze namelijk door dat ze wat van jou hebben gehad, en voor je het weet krijg je iedereen op je dak. Dat zijn wel handige tips voor als ik straks in mijn gastgezin zit.

Ik ben heel benieuwd wat ik morgen allemaal ga zien en meemaken, dan heb ik vast weer genoeg om over te schrijven! (Maar verwacht niet elke dag een verhaal hoor).

xxx Krista